Lieneke Dijkzeul - Een vorm van verraad (2020)

Rozen bloeien vaak uit nijd

(Door Peter Kuijt)

De coronacrisis slaat haar lam, meldde schrijfster Lieneke Dijkzeul onlangs op deze thrillersite. ‘Met een leeg hoofd is het lastig denken.’ Godlof verscheen haar jongste boek kort voor Mark Rutte een ‘intelligente lockdown’ afkondigde.

Een vorm van verraad is de zevende thriller rond inspecteur Paul Vegter. De ervaren politieman, met een voorliefde voor pianosonates van Chopin, heeft gaandeweg een flinke groei doorgemaakt. Woonde hij in De stille zonde (2006) als weduwnaar nog alleen in een appartement en kon hij niet voorkomen dat een kamerlinde zou doodgaan, nu staat hij op het punt om met zijn veel jongere collega Renée Pettersen te gaan trouwen.

Vlak voor de grote dag krijgt hij een dreigbrief met de boodschap ‘Ik ga iets rechtzetten klootzak’. Zijn boerderij wordt ’s nachts onder vuur genomen.

Op de trouwdag zelf, als Renée en Paul door een erehaag van collega’s het stadhuis verlaten, wordt er vanuit een rijdende auto met een kalasjnikov op hen geschoten. Een groot rechercheteam moet achterhalen wie het op hen heeft gemunt.

Terecht werden enkele thrillers van Lieneke Dijkzeul genomineerd voor de Gouden Strop. Nu mag ze die prijs wel eens gaan winnen.

Ze weet een tot op het eind spannend verhaal te combineren met een uitmuntend stilistisch vermogen. Haar beschrijvingen zijn het herlezen waard. Over de doodskist in een aula schrijft ze dat die ‘een godvergeten eenzaamheid uitstraalde’. En er zijn puntgave uitspraken. Zoals die van Vegters buurman, een knorrige boer, die hem adviseert wat vaker te snoeien. Want: ‘Rozen bloeien vaak uit nijd.’

Lieneke Dijkzeul - Een vorm van verraad. Uitgeverij Ambo|Anthos, 280 pag.

Deze recensie verscheen eerder in het AD.