De Thriller Twaalfdaagse! #16 (column, 2019)

De redacteur heeft altijd gelijk

(Door Elvin Post)

‘Dit is een kort boek, omdat de meeste boeken over schrijven bol staan van de onzin. Romanschrijvers, ikzelf niet uitgezonderd, begrijpen niet erg veel van wat ze doen – niet waarom het werkt als het goed is, niet waarom het niet werkt als het slecht is. Ik dacht: hoe korter het boek, hoe minder onzin.’

Het was deze passage in een van de drie voorwoorden uit Stephen Kings Over leven en schrijven die mij vijftien jaar geleden uit de brand hielp nadat me na het winnen van de Gouden Strop was gevraagd een lezing te geven, mijn eerste ooit.

In eerste instantie was ik alleen maar blij geweest. Een lezing geven was natuurlijk een grote eer. Ik zou er nog voor betaald krijgen ook. De lezing moest gaan over hoe ik te werk was gegaan bij het schrijven van mijn debuut en dat was uiteraard eenvoudig. Ik had het geschreven, dus ik wist vast ook nog wel hoe.

Niet dus.

Toen ik een dag of wat voor de lezing probeerde iets zinnigs op papier te krijgen, bleek dat niet te lukken. Meer dan dat ik vijf jaar lang had zitten rommelen en schaven en waarschijnlijk zo’n drie volledige manuscripten aan tekst had weggegooid, kreeg ik niet op papier. En dat kwam natuurlijk niet professioneel over. Het koude zweet brak me uit. Ik overwoog zelfs even om af te zeggen.

Totdat ik me het voorwoord uit het boek van King herinnerde.

Als Stephen King het niet weet, dacht ik, dan is het geen schande dat ik het ook niet weet. De uiteindelijke lezing kan ik me niet herinneren, maar wel dat ik mijn angst om als een idioot over te komen kwijt was.

Inmiddels weet ik natuurlijk wel (iets) beter. Na een paar boeken zijn er punten van houvast. Goede personages zijn belangrijk; mensen die iets wíllen, wat dan ook, en - meestal daaruit voortkomend - een plot. Maar of ik inmiddels beter weet wat ik dóé terwijl ik een boek schrijf?

De realiteit wijst uit van niet.

Bij het schrijven van mijn laatste boek, Arizona blues, had ik het voor het eerst lastig met het label thriller, dat tot nu toe op al mijn boeken had gestaan. Na onder meer een goed gesprek met Renate Dorrestein (‘Ik heb er ook weleens over gedacht een van mijn boeken als thriller te laten uitbrengen’) besloot ik het label los te laten. Het verhaal dat je wilt vertellen, zo klonk de diagnose van Renate, daar gaat het om. En, zo zei ze: een goed verhaal is altíjd spannend. Stephen King zegt min of meer hetzelfde: laat de personages het verhaal vertellen. Ik was bevrijd, kon door en was blij met het eindresultaat, dat anders voelde dan mijn andere boeken. Fijn, want het laatste wat een schrijver wil, is zichzelf herhalen.

Ik stuurde het boek naar mijn vaste lezers. Algemene reactie: ‘Heerlijke thriller weer!’ Vervolgens kwam mijn redactrice: ‘Ik snap je overwegingen, maar ik vind het echt een thriller.’

Ik hield voet bij stuk. Er kwam (voor het eerst) geen label op mijn boek.

Een paar dagen geleden kreeg ik te horen dat Arizona blues op de longlist van de Gouden Strop staat.

Ik vierde het goede nieuws met mijn dochters en moest denken aan iets anders wat Stephen King zegt in zijn boek: ‘De redacteur heeft altijd gelijk.’ Tja, wat wil je ook, met al die schrijvers die niet weten wat ze doen.

++++++++++++

(c) Didier Cohen

Elvin Post (Rotterdam, 1973) won in 2004, als jongste winnaar tot dan toe, de Gouden Strop voor zijn debuutthriller Groene vrijdag. Met Roomservice won hij in 2011 de Vlaamse thrillerprijs, de Diamanten Kogel.

Elvin Post, de zoon van thrillerschrijver Jacques Post, begon zijn carrière na zijn stage bij het literaire agentschap Ralph Vicinanza in Manhattan. Daar begon hij ook met het schrijven van thrillerrecensies voor het AD. In Manhattan raakte hij geïnspireerd om zelf te beginnen met het schrijven van boeken. Met als gevolg de publicatie in 2004 van zijn eerste thriller Groene vrijdag.

Twee jaar later verscheen Vals beeld, dat ook een nominatie kreeg voor de Gouden Strop. Beide boeken waren tevens genomineerd voor de Diamanten Kogel. Vals beeld is gebaseerd op de brutale kunstroof in 1990 waarbij verschillende kunstwerken ontvreemd werden uit het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston. Vervolgens schreef Post de thrillers Geboren verliezers, Roomservice en Dame Blanche

Vorig jaar verscheen Posts jongste boek, Arizona blues. De illustratie hierboven is een gedeelte van de cover. Of het zijn beste boek tot nu toe is, kon hij in een interview met het AD niet zeggen. 'Ik heb na het voltooien van mijn vorige boeken ook nooit het gevoel gehad dat dit het beste was wat ik ooit heb geschreven. Ik ben er tevreden mee, het is anders dan de andere. En als ik mijn oudste dochter het met plezier zie lezen, dan is dat een moment dat je altijd zal bijblijven.'