Belinda Bauer - Blinde drift (2018)

Jack is gezinshoofd, inbreker en kind



(Door Hans Knegtmans)



Tijdens een landelijk ritje door Devonshire begeeft de auto van Eileen Bright het. Zij heeft geen verstand van autopech en gaat op zoek naar een praatpaal. Haar kinderen Jack (11), Joy (9) en Merry (2) wachten haar terugkeer af. Wanneer die eindeloos op zich laat wachten, gaan ze zelf op onderzoek uit. Bij de praatpaal is geen spoor van moeder en de telefoon bungelt aan het snoer. Paniek bij de meisjes, maar Jack heeft in zijn oren geknoopt dat moeder hem uitdrukkelijk de leiding heeft gegeven.

Kort daarna vindt de politie het lijk van Eileen. Vader zorgt zogenaamd voor de kinderen, maar in de praktijk komt die zorg neer op Jack. Elf jaar en dan al gezinshoofd, het is een zware last.

Het verhaal verspringt naar drie jaar later. Vader is verdwenen en Jack heeft een clandestien baantje bij zijn oudere vriend Louis. Die staat aan het hoofd van een bende kinderen. Jack toont zich een begenadigd inbreker. Als wraak op de wereld richt hij vernielingen aan in elk huis dat hij aandoet. Omdat hij soms zelfs een hazenslaapje doet in het bed van de bewoner, duidt de pers hem aan als Goudhaartje.

De prettig dwarse inspecteur John Marvel, overgeplaatst uit Londen, krijgt de leiding over het onderzoek. Het duurt niet lang of hij beseft dat de geheimzinnige inbreker en de half verweesde jongen een en dezelfde zijn. Dat is een stimulans om, drie jaar na dato, het onderzoek naar de moord op Eileen te heropenen.

Belinda Bauer - opgegroeid in Engeland en Zuid-Afrika - debuteerde in 2009 met Rusteloos land, waarvoor ze in 2010 de Gold Dagger Award ontving. Ook latere boeken van haar vielen in de prijzen.

In Blinde drift toont ze eens te meer haar schrijverschap. Het lijkt of de complexe intrige haar is komen aanwaaien. Haar taalgebruik is even beeldend als welgekozen, en sommige passages zijn zo hilarisch dat ik er luidkeels om moest lachen. Zie hoe zij een wat gemakzuchtige politieagente typeert: 'Ze deed geen knijper op de Frosties om ze vers te houden, maar vouwde de bovenkant van de zak gewoon dicht en hoopte er dan het beste van'. We moeten ver teruggaan in de vrouwelijke misdaadroman om dit soort observaties te lezen. Naar Ruth Rendell in haar beste jaren, als je het mij vraagt.

Belinda Bauer - Blinde drift. Uitgeverij A.W. Bruna, 396 pag.

Deze recensie, met toestemming van de auteur overgenomen, verscheen eerder in Het Parool