Armpjes ten hemel (column, 2017)

Honderdste

(Door Peter de Zwaan)

Dit stukje over de wereld van het boek is op dit Spanningsblog nummer honderd. Niet zeggen dat u geen idee had dat je 100 stukjes over boeken kon schrijven, want ik ben op het blog wat laat begonnen en zit zelf op 171. Dit getal slaat ook nergens op omdat ik pas laat ben gaan tellen.

Het zijn er tussen de 250 en de 300, schat ik. Om u te plezieren, wat anders?

En wat heb ik er een vrienden mee gemaakt. Het is dat ik ze bij voorkeur naar een verkeerde plaats stuur waardoor ik geen last heb van het jaarlijkse fanclubfeest, want anders had ik me geroepen gevoeld zoveel koffie en drank te verstrekken dat de kosten in het niet vallen bij de honoraria die uitgevers me doen toekomen.

Veel vrienden, herhaal ik, en dat komt natuurlijk omdat ik graag mensen naar de mond praat, de taak van iedere columnist die langer dan een jaar mee wil. Goed ook voor de boekenomzet.

Nooit iemand boos maken, dan krijg je uitnodigingen voor lezingen, praatjes, handtekeningensessies en een heleboel dingen meer waar ik een hekel aan heb.

Aardig zijn leidt helaas wel tot jeuk, denk ik vaak na het krabben. Zouden al die andere columnisten dat nu ook hebben?

Een op de drie Nederlanders schrijft columns, al is het maar voor het buurtblad. Kranten zijn er van vergeven, tijdschriften staan er vol mee en wie meer ruimte wil dan zijn website lift mee op een spanningsblog of een crimesite.

Er wordt dus heel wat gekrabd in dit land.

Ook veel gefronst. Door lezers.

‘Meen je nou alles wat je schrijft, Peter de Zwaan?’

Soms. Met enige regelmaat, en vaak zet ik het er dan nog bij ook, waardoor we geen misverstanden krijgen.

Vaak meen ik het niet. Dan vind ik het leuk om iets te schrijven waar uw wenkbrauwen last van krijgen. Als ik te vaak lees dat iets A is, dan wordt het tijd voor B.

Gewoon, om de lol in het leven te houden.

‘Maar als je de energie die het kost nou eens gaat steken in het schrijven van een boek?’

Ik hoor het vaker de laatste tijd en het enige dat ik erop weet te zeggen is dat een column nauwelijks energie kost. Was het wel zo dan zou niet een op de drie Nederlanders… enz.

Een column kost een beetje denkwerk en geen pijn in je vingers.

Kom daar eens om bij een boek. En als je klaar bent, heb je een uitgever nodig en die zegt na veel zuchten dat er maar 37 exemplaren in de voorverkoop zijn verkocht. ‘Het boek is prachtig hoor, maar het gaat slecht in het boekenvak. Ik heb gehoord…’ Daarna volgt een serie verhalen over middelgrote en grote uitgeverijen die wankelen.

De kleintjes liggen al bijna op hun kont, spartelend en met de armpjes ten hemel.

Overal gaat het beter, zeggen economen, maar veel uitgevers zijn het daar niet mee eens.

Hun advies is: ‘Zorg dat mensen die willen schrijven zich beperken tot energiearme korte stukjes, van hun energierijke lange stukken die ze boek noemen, hebben we meestal alleen maar last.’

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl