De Galerie Code (nieuws, 2017)

Origin gaat over de 'onvoorstelbare gevaren' van genetische manipulatie


Het is niet het centrale thema, maar Dan Brown schrijft wel over genetische manipulatie in zijn nieuwe thriller Origin. En wel over 'de onvoorstelbare gevaren' van dit fenomeen. Brown zegt dit vandaag in een interview met de Volkskrant.

Verslaggeefster Steffie Kouters mocht het boek dat op 3 oktober verschijnt niet van tevoren lezen en vroeg Dan Brown derhalve waar Origin over gaat. 'Het boek draait om waar we vandaan komen en waar we heen gaan', zegt de schrijver. 'En de verschillende manieren waarop religie en wetenschap hier tegenaan kijken.'

Brown stelt dat genetische manipulatie 'angstaanjagende gevolgen' kan hebben. 'Het zal de komende tien jaar de mensheid nog meer verdelen. We hebben nu al de haves en de havenots. De mensen met geld, met goede gezondheidszorg, goede huizen, goed eten, kunnen straks hun kinderen ook nog slimmer, sterker, gezonder en knapper maken. Als daarmee niet voorzichtig wordt omgesprongen, creëer je bijna twee verschillende speciën.'

Enkele weken geleden overleed de moeder van Dan Brown. Hij heeft Origin aan haar opgedragen. 'Dankzij een proef met genetische manipulatie hebben we haar tien jaar langer bij ons kunnen houden. Dus dat was geweldig.'

Volgens de jongste cijfers verkocht Dan Brown ruim 200 miljoen boeken in 56 landen. Van De Da Vinci Code, waarmee hij internationaal doorbrak, werden 81 miljoen exemplaren verkocht. De vertalers van zijn nieuwste boek werkten traditiegetrouw in een afgesloten bunker. Ze moesten hun smartphones inleveren en hun computers hadden geen verbinding met internet. Brown: 'Als ik vier jaar geleden had verteld dat ik was begonnen aan een mysterie rond moderne kunst in Barcelona, waren er in de tussentijd vier andere boeken verschenen rond moderne kunst in Barcelona. Getiteld De Galerie Code.'

Bron: de Volkskrant; foto: Twitter

Gesignaleerd 424 (nieuws, 2017)

J.S. Monroe - Vind mij

Bij uitgeverij Cargo verschijnt op donderdag 5 oktober de thriller Vind mij van J.S. Monroe. 

S.J. Watson, L.S. Hilton, S.K. Tremayne, C.J. Tudor, J.P. Delaney, A.J. Finn: de lijst met thrillerauteurs die zich bedienen van twee initialen en een achternaam, groeit de laatste maanden zienderogen. J.S. Monroe, volgens de uitgeverij een Britse journalist, is ook zo'n nieuwe naam.

Monroe is geen debutant in het spannende genre. Onder zijn echte naam Jon Stock heeft hij een handvol spionageromans op zijn naam staan. Zo zouden we hem kunnen kennen van de hardloopthriller Buiten adem uit 2009. 

In de psychologische thriller Vind mij gooit hij het over een andere boeg. Soms zien we alleen wat we willen zien. Soms zien we meer dan we hadden mogen zien.

Rosa pleegde vijf jaar geleden zelfmoord, maar haar vriend Jar denkt nog elke dag aan haar. Sterker nog, hij is ervan overtuigd dat hij af en toe een glimp van haar opvangt. Hij ziet haar overal: in de menigte, op een roltrap, in een café...

Wanneer Jar Rosa's dagboek in handen krijgt, worden de raadsels rond haar dood alleen maar groter. Hij raakt er steeds meer van overtuigd dat zijn grote liefde nog in leven is, hoewel iedereen dit tegenspreekt en hem waarschuwt dat hij aan het doordraaien is. Dan ontvangt hij een sms-bericht: 'Ik moet je zien. Rosa.'

Wordt verwacht 415 (nieuws, 2017)

Een pop op de drempel


Bij uitgeverij HarperCollins Holland verschijnt op 7 november Het spel met de poppen, na Als twee druppels water de tweede thriller van Anna Snoekstra.

Hoofdpersoon is wannabe verslaggeefster Rose. Zij is wanhopig op zoek naar een goed verhaal. Rose is het zat om elke dag bier te tappen in de plaatselijke kroeg en wil niets liever dan journalist worden. De talloze afwijzingen van kranten die zeggen dat ze maar terug moet komen als ze écht nieuws heeft, maken haar echter radeloos.

Op een dag liggen op de drempel van meerdere huizen in het Australische stadje Colmstock porseleinen poppen, die sprekend lijken op de meisjes waarvoor ze bedoeld zijn. Kort daarna volgen anonieme brieven met gewelddadige bedreigingen. Langzaam maar zeker raakt iedereen in paniek, kinderen worden binnengehouden en niemand lijkt elkaar meer te vertrouwen. Eén lichtpuntje: Rose heeft eindelijk een verhaal…

De naam van de schrijfster doet heel Nederlands aan. Volgens haar uitgever schijnt Anna Snoekstra ook Nederlandse roots te hebben, maar daar is verder geen informatie over voorhanden. Wat wel vaststaat is dat ze in 1988 in Canberra, Australië, werd geboren. Haar ouders werken bij de overheid.

Op haar zeventiende besloot ze niet voor een 'veilige' carrière met vaste baan en dito salaris te kiezen, maar haar droom om schrijver te worden na te jagen. Ze verhuisde naar Melbourne, waar ze Creative Writing and Cinema studeerde, gevolgd door een studie scenario schrijven.

Na de universiteit schreef ze voor onafhankelijke filmmaatschappijen en theatergezelschappen. Daarnaast regisseerde ze muziekclips en werkte ze als kaaskoper, serveerster, kerstengel, oppas, receptioniste, bioscoopmedewerker en filmrecensent. Haar debuut Als twee druppels water bereikte de shortlist voor de Ned Kelly Awards.

Gesignaleerd 423 (nieuws, 2017)

Peter Römer - Baantjer. De Cock en een duivels dilemma

Bij uitgeverij De Fontein is vandaag het 81ste deel in de Baantjer-serie verschenen. De Cock en een duivels dilemma heet de door Peter Römer in Baantjer-stijl geschreven policier. In de hoofdrollen de onsterfelijke rechercheur De Cock en zijn jonge, onbesuisde assistent Vledder van bureau Warmoesstraat.

Zoals altijd begint ook dit avontuur weer met de vondst van een lijk. Het is een grijze, druilerige dag, maar De Cock laat zijn humeur er niet door verpesten. Aangekomen op de Warmoesstraat kan hij meteen weer op pad: er is een dode aangetroffen in een slootje bij voetbalclub HAS’32 in Ookmeer.

Als hij even later samen met Vledder aan de drassige slootkant staat, blijkt dat het om Richard Geelhoed gaat, een bestuurslid. De man heeft geen zichtbaar letsel en lijkt verdronken, maar De Cock weet eigenlijk wel zeker dat er opzet in het spel is en dat Geelhoed is vermoord.

Omdat De Cock geen aanknopingspunten heeft, besluit hij eerst maar eens wat rond te vragen op de voetbalclub. Zo belandt hij die zaterdagochtend langs de lijn samen met Keizer, wiens zoontje speelt bij HAS’32. Het is De Cock al snel duidelijk dat het bestuur van de club een gesloten wereldje is binnen de club, en hij heeft het sterke vermoeden dat hij daar moet zoeken naar het motief voor de moord op Geelhoed...

Peter Römer is auteur en acteur. Nadat de 'De Cock'-reeks werd voortgezet met vijf door hem geschreven delen naar de scenario's van de tv-serie Baantjer, vervolgt hij nu de reeks met nieuw geschreven boeken. Römer die heeft laten weten zeker tot deel 85 door te gaan. schrijft geheel in de geest van Appie Baantjer. Volgens de uitgever worden zijn 'De Cock'jes' geprezen om de authentieke verhaallijnen en dialogen.

Wordt verwacht 414 (nieuws, 2017)

Lapidus schrijft met Topman sluitstuk Stockholm Trilogie 

De Zweedse advocaat en bestsellerauteur Jens Lapidus publiceert op 5 november zijn nieuwe thriller Topman. Uitgeverij A.W. Bruna bestempelt het boek als de explosieve ontknoping van zijn Stockholm Trilogie.

Een geheim netwerk in de Zweedse hoofdstad exploiteert al decennialang jonge meisjes. Eenieder die dat probeert te verhinderen, wordt op meedogenloze wijze door het netwerk uit de weg geruimd.

De recherche heeft een speciaal team opgericht om uit te zoeken wie er allemaal bij het netwerk betrokken zijn. Ze slagen er echter niet in om te infiltreren. Het merkwaardige duo Teddy en Emelie – de crimineel en de jonge advocate – komt langzaam dichter bij de waarheid. Intussen probeert iemand uit alle macht Teddy en Emelie het zwijgen op te leggen.

Jens Lapidus (24 mei 1974, Hägersten) is een succesvolle strafrechtadvocaat die beroepshalve enkele van de meest beruchte misdadigers van Zweden verdedigde. Hierdoor deed hij unieke kennis van het criminele circuit op. Zijn Stockholm-trilogie wordt vergeleken met het werk van James Ellroy en Dennis Lehane en in Zweden gingen er al twee miljoen exemplaren van over de toonbank. Na Viproom en het vorig jaar verschenen Stockholm Delete is Topman het spectaculaire laatste deel van deze trilogie. Jens Lapidus woont met zijn gezin in Stockholm.

Aangrijpend mysterie (nieuws, 2017)

Emma Healey duikt opnieuw in vermissingszaak

De Britse Emma Healey die met haar debuut over de verdwenen Elizabeth de Costa Book Award won, komt volgend jaar opnieuw met een 'vermisingsthriller'. Volgens haar uitgever is de nieuwe thriller 'nog opmerkelijker' dan Healeys eersteling.

Whistle in the Dark, zo luidt de titel van het 'aangrijpende mysterie', over een gezin waarvan de tienerdochter zoek raakt. Vier dagen later duikt ze weer op, maar ze kan zich niet meer herinneren wat er is gebeurd. 

Healey debuteerde in 2015 met Elizabeth is Missing, in het Nederlands vertaald als Ze is zoek. Healey werkte vijf jaar lang aan haar eerste thriller. Ze studeerde toen nog aan de University of East Anglia. Tijd om te schrijven vond ze tijdens de lunchpauzes van haar werk bij een kunstgalerie in Londen.

Venetia Butterfield, de uitgever van Healey, omschreef het nieuwe boek als een spannend, geraffineerd verhaal over moeders en dochters. Als schrijver is Healey naar een hoger niveau gegroeid, concludeerde Butterfield.

Bron: Eastern Daily Press,  foto: Twitter

Ultieme botsing (nieuws, 2017)

Stephen King: 'Als vrouwen overblijven, is er geen verhaal'

Mannen zijn degenen met de korte lontjes. Zij zijn de agressieve sekse. Dat zegt Stephen King in een interview met het AD. Vanuit die invalshoek heeft King samen met zijn zoon Owen hun nieuwe boek Schone Slaapsters geschreven.

Vader en zoon: Stephen en Owen King

De 70-jarige Stephen King zegt dat mannen geneigd zijn de confrontatie op te zoeken. Hij noemt de Amerikaanse president Donald Trump en zijn Noord-Koreaanse vijand Kim Jong-Un als voorbeelden. 'Het zijn twee alfamannetjes die elkaar uit de tent lokken richting een soort ultieme botsing. Maar als de mannen in slaap zouden vallen en vrouwen alleen overbleven, is er geen verhaal. Vrouwen zouden goed samenwerken.'

In het boek van vader en zoon King gebeurt juist het tegenovergestelde. In een gemeenschap ergens op het Amerikaanse platteland zijn alle vrouwen overleden en leven alleen mannen met elkaar. 'De politieke boodschap is maar net wat je er zelf uit wilt halen', zegt King. 'Er zijn natuurlijk genderkwesties, als we beschrijven wat er gebeurt met mannen als alle vrouwen in slaap vallen.'

King groeide overwegend zonder vader op en vindt dat de wereld om hem heen bij elkaar wordt gehouden door vrouwen. 'Ik ben opgevoed door vrouwen. Mijn moeder was een alleenstaande moeder voordat dat acceptabel was. Ze had vijf zussen, die altijd in de buurt waren. Ik ben getrouwd met een hele sterke vrouw, die ook vijf zussen heeft. De uitgeverswereld wordt draaiende gehouden door vrouwen. Schrijven over vrouwen voelt vertrouwd.'

Voor Stephen King is het boek alleen al geslaagd omdat hij het met zoon Owen heeft geschreven. 'Zoveel kinderen rennen weg bij hun ouders. Het is vleiend als je kind met je wil samenwerken.'

Bron: AD

Spoorloos (nieuws, 2017)

Verfilming thriller van duo Clinton-Patterson op stapel

Binnenkort is Donald Trump niet de enige Amerikaanse president die banden heeft met een tv-station. Trump mocht in elke aflevering van The Apprentice, de talentenjacht voor sollicitanten, iemand met genoegen ontslaan. Maar in de verfilming van de thriller die oud-president Bill Clinton met James Patterson schrijft, gaat het er hopelijk spannender aan toe. Televisiemaatschappij Showtime (van o.a. Homeland) heeft daar in ieder geval alle vertrouwen in. Eind vorige week verwierf het de filmrechten.

Clinton en Patterson zijn nog met de thriller in de weer. En details over het boek zijn nog schaars sinds het project in mei werd aangekondigd. De titel is bekend: The President is Missing. Het verhaal gaat over een zittende president die spoorloos verdwijnt, maar daarmee is ook alles gezegd. Het boek moet volgend jaar in de winkels liggen.

Clinton en Patterson zijn goede maatjes. Ze treffen elkaar al een jaar of tien regelmatig op een golfbaan en nu ook achter de tekstverwerker. 'Ik beleef het grootste plezier aan het schrijven van dit boek en de samenwerking met Jim', meldt Clinton in een verklaring. 'En ik kan niet wachten tot Showtime de personages tot leven brengt.' Het is nog niet bekend wanneer de serie op tv te zien zal zijn.

Dat voormalig presidenten hun zakken nog wat bijvullen met het schrijven van memoires, is eerder traditie dan uitzondering. Maar een van de weinigen die zich op fictie storten, is oud-president Jimmy Carter. Hij publiceerde The Hornet's Nest in 2003, een roman die zich afspeelt tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog.

Bron: New York Times

Wauw, wauw en nog eens wauw (nieuws, 2017)

Lee Child gaat lekker op wiet

Lee Child (r) tegenover Tom Cruise in de film Jack Reacher: Never Go Back

Bestsellerauteur Lee Child, wiens 22ste Jack Reacher-thriller op punt van verschijnen staat, ziet zijn creativiteit doorgaans toenemen als hij wat softdrugs tot zich heeft genomen. De Britse auteur, woonachtig in New York, zegt dat in een interview in het magazine High Times.

Lee Child, pseudoniem voor Jim Grant die komende maand 63 jaar wordt, vertrouwt het tijdschrift toe dat een of meerdere jointjes zijn fantasie en creativiteit positief beïnvloedt. 'Ik wil niet dat marihuana wordt verboden', zegt Child, 'ik wil dat het verplicht wordt.'

De thrillerschrijver werd geïnterviewd door Rex Weiner, die in 1974 mede aan de basis stond van de oprichting van het softdrugsmagazine. Child vertelde ook nog wanneer hij voor het eerst 'high' werd. Dat was in 1969 tijdens een weekend lang durend feest. Daar had hij ook seks voor de eerste keer. 'Met twee zusjes die elkaar in rap tempo afwisselden. 'Het was een van de prachtigste weekeinden in mijn leven.'

Bron: Page Six

Tegen de bierkaai (column, 2017)

Luie mensen 

(Door Peter de Zwaan)

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: afspraken zijn voor luie mensen. Ik ben een lui mens en ik hou van afspraken. Dat ik weet wat ik op een bepaalde dag om half drie moet doen. Het staat in de agenda dus ik hoef niets te onthouden, precies wat luie mensen geweldig vinden.

Maar diezelfde luie mensen - ik in elk geval - worden erg boos als de andere partij zich niet aan de afspraak houdt. ‘Jij zou om half drie in café Het Oplichtertje zijn, waar blijf je nou?’

De antwoorden zijn meestal slappe varianten op vergeten.

Of negeren, dat kan ook en daar dacht ik aan toen ik las over een onderzoek in opdracht van de Stichting Lira en de Auteursbond over het uitlenen van e-books door openbare bibliotheken en naar e-books in commerciële abonnementsdiensten zoals Kobo Plus en Bookchoice. Het ‘blijkt dat auteurs in 2016 in de meeste gevallen nog niet hebben gedeeld in de opbrengsten van de exploitatie van hun werk via genoemde kanalen. In veel gevallen hebben zij daar geen afspraken over gemaakt met hun uitgevers en was er geen enkele vergoeding.’

Ik heb nieuws over de laatste zin: ‘Als er wel afspraken zijn gemaakt volgt ook geen vergoeding.’

Ik heb in een kast een stapel contracten liggen waarin een afspraak over e-books staat. Goed, degelijk papier, mooie letter. Maar nooit een cent gezien. Er zijn uitzonderingen zeg ik meteen: grote uitgeverijen als Cargo en De Geus zijn zorgvuldig, maar ze hebben weinig kleintjes als volgers.

Soms bel ik: ‘Hoe zit het eigenlijk met die e-books, ik moet een aanbetaling doen voor mijn derde huis op de Bahama’s, draag je nog wat bij of ga je opnieuw uitleggen dat het slechte tijden zijn voor de uitgeverijen?’

Met een beetje mazzel krijg ik weken later 12 euro en 18 cent. Voldoende voor dat derde huis dat minder groot is dan u net dacht, maar toen ik een jaar later, na enig gesoebat, weer een afrekening kreeg en de familie meenam naar de lokale patatzaak voor een wild rondje moest ik zwaar bijbetalen.

Uitgevers houden van afspraken, een beetje contract telt snel een pagina of twaalf, maar ze zijn er niet allemaal van overtuigd dat je je aan die afspraken behoort te houden. Zeker niet waar het e-books betreft, het gepirateerde kindje van het boekenvak dat nooit groot en winstgevend zal worden omdat schrijvers en goedwillende uitgevers het gevecht tegen de bierkaai niet gaan winnen.

(‘Weet je dat ik bijna al je boeken heb?’ ‘Gekocht?’ ‘Nou. Gekocht. Ik kreeg een bestand dat ik heb gedownload. Sorry hoor, ze stonden tussen 2000 andere boeken, ik kon het niet laten lopen.’)

Ik ken weinig schrijvers die zich echt druk maken om de verdiensten van e-books, het is ’t niet waard er een maagzweer door te krijgen.

‘Stichting Lira en de Auteursbond zijn naar aanleiding van de onderzoeksresultaten in gesprek met uitgevers.’

De openingszin was natuurlijk: ‘Hé, jongens en meisjes, zijn jullie van plan om je in het vervolg een beetje aan afspraken te houden of gaan we meteen weer naar huis?’

Ik had graag gelezen wat het antwoord was en of de gezichten op eerlijk stonden. Gerust ben ik er niet op.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl

Ken Follett (interview, 2017)

Ken Follett in de tuin van The Old Palace in Hatfield. Foto: Olivier Favre

'Lezen maakt een beter mens van je'

In deze tijd van ultrasnelle nieuwsconsumptie voltooit de Britse bestsellerauteur Ken Follett zijn trilogie over het stadje Kingsbridge met een baksteen van een boek. Het eeuwige vuur is een historische roman en een thriller ineen vol intriges, zeeslagen, religieuze twisten én seks. 'Dit boek zal je bijblijven.'

(Door Peter Kuijt)


HATFIELD – Ken Follett ontvangt in The Old Palace in Hatfield, even ten noorden van Londen. Een ranke gestalte, gedistingeerd grijze haardos boven een zwart brilmontuur. Zijn donkere pak verruilt de 68-jarige oud-journalist over een paar uur voor jeans en een makkelijk shirt. Dan wacht er een optreden met zijn band Damn Right I Got The Blues.

De locatie voor het gesprek is niet toevallig gekozen. In dit kasteel bracht de protestantse Queen Elizabeth I (1533-1603) een aantal jaren van haar leven door. Ned Willard, de held in Folletts boek, werkte als spion voor de in die tijd betrekkelijk tolerante vorstin. Voor het eerst konden mensen zowel protestant als katholiek zijn. De paus moest niets van haar hebben. Regelmatig werden er aanslagen op het leven van de vorstin beraamd en Willard moest die zien te verijdelen. Follett gidst de lezer door roerige tijden vol geweld, slavenhandel, de massamoord op Hugenoten in Parijs, de nederlaag van de Spaanse Armada en de verijdelde aanslag door Guy Fawkes op het Hogerhuis.

Met Het eeuwige vuur voltooit Follett zijn trilogie over het fictieve Engelse stadje Kingsbridge, waarvan in 1989 het eerste deel De kathedraal werd gepubliceerd en direct een succes werd. In 2007 volgt Brug naar de hemel en nu, na slechts tien jaar, is er het magistrale slot.

- Vanwaar die ‘haast’?
Ken Follett: 'Ik wilde al jaren een boek schrijven over het werk van spionnen en geheim agenten tijdens de regeerperiode van Elizabeth I. Ik had ergens gelezen dat zij de eerste geheime dienst in Engeland had opgericht. Toen ik bezig was met schrijven, dacht ik: waarom begin ik het verhaal niet in Kingsbridge? Ik kon die plaats symbool laten zijn voor Engeland in die dagen. De veranderingen die de stad onderging in de twaalfde, veertiende en zestiende eeuw, voltrokken zich in het hele land. Kingsbridge is Engeland in het klein. Het zal herkenbaar zijn voor de mensen die de eerdere boeken hebben gelezen. Zij kunnen dan ontdekken wat en hoeveel er in die eeuwen is veranderd.'

- In deze tijd hebben we slechts aandacht voor kort nieuws, berichten van maximaal 140 tekens, soms volstaan krantenkoppen alleen al. Is dit wel een goed moment om een boek van een kleine 900 pagina’s te publiceren?
'Dat hangt van het boek af. Als het boek goed is, dan willen lezers juist dat-ie flink dik is. Dan willen ze niet stoppen. Ik heb al met mijn eerdere boeken bewezen dat lezers – ook de jongere - niet alleen maar een korte aandachtsspanne hebben. Dit boek lees je in drie, vier weken uit en het zal je bijblijven.'

'Na de zaterdag kwam ook de zondag er nog bij.' Foto: Olivier Favre

- Het boek gaat over vrijheid van religie, een uiterst actueel thema. Waarom koos u hiervoor?
'De meeste van mijn boeken gaan over mensen die strijden voor vrijheid. Of het nu gaat om mijnwerkers in Wales, Russische arbeiders, Joden, Afro-Amerikanen. Het vrijheidsthema raakt mij het meest. En de eerste vrijheid is die van godsdienst. Die komt nog voor vrijheid van meningsuiting of het recht om te stemmen. Het is fundamenteel, het gaat om wat je gelooft. Niemand hoort je te vertellen wat je moet geloven.'

'Ik heb ook een bloedhekel aan mensen die denken dat zij autoriteit over mij hebben. Altijd al gehad. Daarom waren mijn jaren op school ook een uitdaging voor me. Een pestkop wekt bij mij woede op. En ik sympathiseer met karakters die het opnemen tegen tirannie.'

- Ned Willard verzucht op een gegeven moment: ‘Komt er ooit een tijd waarin mensen van verschillende geloven elkaar niet naar het leven staan?’ Wat denkt u?
'Ik weet het niet. Het is helaas nog niet zo ver. Maar eens zal het er van komen. Toch? Het was ook een van de redenen om dit te schrijven. Het lezen van boeken helpt je de gevoelens van andere mensen te begrijpen. Lezen bevordert tolerantie, denk ik. Het maakt een beter mens van je.'

- Kunt u iets vertellen over de research die u voor dit boek deed?

'Er was natuurlijk niemand uit die tijd die ik kon interviewen. Dus ik was aangewezen op schriftelijke bronnen.Voor mijn onderzoek heb ik 228 boeken geraadpleegd. Ik wilde weten hoeveel kilometer een paard in een dag kon afleggen. Hoe zagen wapens eruit in de zestiende eeuw? Was de vork toen al uitgevonden? Ik bezocht ook huizen en kastelen die in die periode waren gebouwd, bestudeerde zestiende-eeuwse kleding in het London Museum en ging een paar keer naar de National Portrait Gallery in Londen om de gezichten van onder anderen Queen Elizabeth en Francis Drake te bestuderen.'
'Daarnaast heb ik alle locaties die in het boek voorkomen, bezocht. Ik ging naar Schotland om Loch Leven te bekijken, de gevangenis waaruit Queen Mary van Schotland ontsnapte, bezocht Antwerpen, destijds het financiële hart van de westerse wereld en Sevilla, toen de rijkste stad van Spanje. En Parijs, waar aanslagen op Elizabeth werden beraamd,  sloeg ik evenmin over.'

- In Het eeuwige vuur komen enkele historische personages voor. Wie bewondert u het meest?
'Drie leiders in de zestiende eeuw waren voorstander van religieuze tolerantie. Wat opvalt is dat zij allen vrouw waren: Queen Elizabeth I, Catharina de' Medici, die toen koning van Frankrijk was en Margaretha van Parma, landvoogdes van de Nederlanden. In tijden van meedogenloos fanatisme probeerde ieder van hen bevolkingsgroepen met verschillende geloofsovertuigingen zover te krijgen dat ze in vrede leefden. Ik bewonder hun moed, idealisme en volharding.' 

- Hoe lang heeft u over het schrijven van Het eeuwige vuur gedaan?'Het gehele project nam drie jaar en drie maanden in beslag. Na twee jaar had ik pas 200 pagina's en ik voelde een lichtelijke crisis aankomen. Het enige wat je dan als schrijver kunt doen, is meer uren werken. Dus begon ik op zaterdag te werken en kwam de zondag er later ook nog bij. Met honderdduizend woorden heb je wel een thriller geschreven. Maar na 100.000 woorden van De kathedraal was ik nog maar een kwart opgeschoten.'

- U heeft 160 miljoen boeken verkocht. Voor het geld hoeft u het niet meer te doen. Vanwaar die drang tot schrijven?
'Het is te leuk om te doen, waarom zou ik stoppen? Een andere wereld creëren en die zo realistisch mogelijk maken. Waarin mensen zich kunnen verliezen. Dat is immens bevredigend.'

The Old Palace in Hatfield. Foto: Peter Kuijt

Doordacht en meeslepend

(Door Peter Kuijt)

Voor het gemak staat aan het begin van Het eeuwige vuur (Boekerij, € 29,99) een lijst met om en nabij de negentig personages, zowel fictieve karakters als historische figuren. Maar dit register raadplegen hoeft nauwelijks, zo doordacht en meeslepend heeft de Britse auteur Ken Follett de avonturen van de zestiende-eeuwse geheim agent Ned Willard beschreven.

Willard is in dienst van de protestantse koningin Elizabeth I en moet opstanden en invasies zien te verijdelen. Follett verhaalt over zeeslagen en moordcomplotten, maar ook over stomende seks op een bospad.

Liefde en haat, trouw en verraad komen samen in dit vuistdikke epos met een uiterst actueel thema. Dit is binge-lezen in optima forma.


Ken Follett - Het eeuwige vuur. Uitgeverij Boekerij, 860 pag. De recensie en een kortere versie van dit interview stond zaterdag 19 september 2017 in het AD.

Mooie zinnetjes (column, 2017)

Rommelmarktlezers

(Door Peter de Zwaan)

De boeken- en rommelmarkten zijn voorbij. De kleedjes liggen weer op de vliering onder de miljoen Donald Ducks, de 200.000 Suske en Wiskes en de 53.712 Kameleons. Ze blijven er tot de volgende zomer: nieuwe markten, nieuwe kansen.

Lezers die geen bezwaar hebben tegen ezelsoren, onbegrijpelijke aantekeningen en hier en daar een scheur kunnen beduimeld lezen tot ver in de herfst. In tussentijd kopen ze niets van de nieuwe oogst. Je zou zeggen: een beetje uitgever wacht een maand of drie met het uitbrengen van boeken, eerst moet de oude meuk zijn weggelezen.

Dit jaar kunnen ze misschien beter wachten tot tegen de kerst, want de herlezers zijn gegarandeerd ook niet allemaal klaar.

Herlezers? Ja, de groep die bijna altijd hardnekkig wordt genegeerd, maar die een paar maanden geleden werd gesterkt door een oproep in een landelijk dagblad. ‘Niets heerlijker dan je favoriete boek voor de zoveelste keer lezen, toch?’

Jawel. Toch.

Mijn favoriet is Gavin Lyall, en je moet knap oud zijn om zijn naam te kennen. Ik heb in geen jaren een boek van hem op een rommelmarkt aangetroffen en dat verbaast me niets. Wie werk van hem heeft, staat het pas af na zijn dood.

Van Trevanian zie je af en toe iets, net als van Hammett, Chandler en Robert Parker. Je herleest hun boeken niet om het verhaal, dat ken je langzamerhand wel. Je herleest ze om de mooie zinnetjes, een dialoog die perfect is, de sfeer, de verrassende plotwendingen. En om het oproepen van het plezier dat je vroeger had, natuurlijk, herlezen is een vorm van nostalgie.

Eigenlijk zouden boeken niet kort nadat ze in de winkels liggen gerecenseerd moeten worden. Een recensent moet een boek lezen, wegleggen, opnieuw lezen, wegleggen. Als hij een boek voor de derde keer ter hand wil nemen is het een voltreffer. Leest hij de tweede keer met toenemende weerzin dan is het aan hem niet besteed; wat allerminst wil zeggen dat het een slecht boek is, maar kom daar maar eens mee aan bij een recensent.

De ware herlezer houdt niet middenin een reeks boeken van een favoriete schrijver op. Hij gaat door tot het laatste deel weer in de kast staat.

Een paar maanden geleden begon ik aan de Matt Helm-reeks van Donald Hamilton. Een beetje gedateerd zijn ze wel, ik geef het toe. Maar als je bijna een halve eeuw geleden zo schreef dat je boeken nu nog uitstekend mee kunnen dan had je het vak in de vingers.

Ik denk dat ik tot de winter met Matt Helm bezig ben. Intussen groeit de stapel boeken waarover mijn vrouw zegt: ‘Moet je toch eens proberen.’

Ze houdt niet van zeurkonterij (vijf pagina’s doen over iets wat in twintig regels kan) dus die boeken lonken. Waardoor ik, dat weet ik nu al, pas na de jaarwisseling toe kom aan een boek dat ik helemaal in mijn eentje heb uitgezocht.

Een tijdje geleden hoorde ik dat het met de verkoop van nieuwe boeken in januari soms verbazend goed kan gaan, maar dat uitgevers niet begrepen hoe dat kan. Ik wel dus, door rommelmarktkopers en herlezers.

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl 



Peter de Zwaan

Gezwicht (nieuws, 2017)

Vlamingen gevoelig voor spoilerstunt


Al ruim een maand staat de thriller Wat jij niet ziet van Sarah Pinborough op nummer één in de Top Tien van de Standaard Boekhandel in Vlaanderen. Dat heeft te maken met een promotiestunt: op de eerste pagina van het boek krijgen de lezers een geheimhoudingsverklaring voorgeschoteld.

De uitgever gebiedt de lezer te erkennen dat de inhoud van het boek het exclusieve eigendom is van de auteur; hij belooft ook het einde van het boek geheim te houden voor wie het boek niet gelezen heeft en alleen in verhullende termen naar het einde van het boek te verwijzen. Om toch heisa te veroor­zaken, suggereert de uitgever de ­hashtag #WTFthatending.

Die clausule stond niet in de originele versie maar was een idee van de Nederlandse uitgeverij The House of Books, die de lezer extra wilde prikkelen. Dat is in Vlaanderen zeker gelukt. Daarbuiten bezet de eerste thriller van de Britse nergens de koppositie.

In Nederland kregen recensenten een mail van de uitgeverij waarop in dikke letters GEHEIMHOUDINGSVERKLARING stond. Die mail wekt gaandeweg weerzin wanneer de ontvanger voorwaarden dient te accepteren. Hij verplicht zich tot het bekijken van een halve minuut durend onscherp YouTube-filmpje waarin Sarah Pinborough tot hem spreekt. Hij mag niets over het einde van het boek naar buiten brengen en moet erkennen dat de teksten en de plot strikt vertrouwelijk zijn.

Wat de straf behelst als de voorwaarden toch worden geschonden, wordt niet gemeld. Een recensie in The Guardian bood echter uitkomst. Ook deze krant kreeg van de uitgever op het hart gedrukt toch maar niets van het einde weg te geven, maar zag kans in grote lijnen het verhaal van Wat jij niet ziet uit de doeken te doen. We hebben te maken met een thriller van het type 'domestic noir', dat wordt verteld vanuit twee perspectieven. De ene is van de alleenstaande moeder Louise. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk.

The Guardian geeft in de recensies geen spoilers weg. De krant constateert dat het verhaal behoorlijk griezelig is en ook een totaal onverwachte weg inslaat. Een aantal wendingen later noemt de krant de thriller een 'total wrong-footer', eentje die de lezer op het verkeerde been zet en verbijsterd achterlaat. De hashtag WTFthatending doet zijn naam eer aan, aldus de recensent.

Bron: De Standaard, The Guardian

Tipje van de sluier (nieuws, 2017)

De eerste zinnen van Oorsprong


Zo'n drie weken voor de publicatie van Oorsprong, de nieuwe, geheide bestseller van Dan Brown, heeft uitgeverij Luitingh-Sijthoff de proloog en het eerste hoofdstuk van het boek vrijgegeven. 

Origin (Oorsprong dus in Nederlandse vertaling) verschijnt wereldwijd op 3 oktober. Dit keer staat Spanje centraal in de nieuwe thriller en dan vooral de steden Barcelona, Bilbao, Sevilla en Valencia. In Oorsprong komt Dan Browns protagonist Robert Langdon voor de vijfde keer in lastige en levensbedreigende situaties terecht. Ook in dit verhaal draait het om codes, wetenschap, religie, geschiedenis, kunst en architectuur.

In het Guggenheim Museum in Bilbao is Robert Langdon aanwezig bij de bekendmaking van een ontdekking die de wetenschap voor altijd zal veranderen. Gastheer van die avond is een oude bekende van Langdon; Edmond Kirsch, een veertigjarige techmagnaat wier uitvindingen en voorspellingen hem in een controversieel figuur hebben veranderd. Ook dit keer is zijn bekendmaking geen uitzondering: het is een wetenschappelijke doorbraak die de fundamenten van het menselijke bestaan op zijn grondvesten laat schudden.

Maar de avond komt onder hoogspanning te staan. Robert Langdon moet vluchten voor zijn leven samen met de directeur van het museum, Ambra Vidal. Ze nemen de wijk naar Barcelona waar een cryptisch raadsel het geheim van Kirsch zal ontrafelen.
De link naar het leesfragment vind je hier

In de stoffige staten (nieuws, 2017)

American Assassin te lezen en te zien

Op 12 oktober gaat de film American Assassin in de Nederlandse bioscopen in première. De film is gebaseerd op de gelijknamige thriller, eind vorige maand in Nederlandse vertaling verschenen, van New York Times-bestsellerauteur Vince Flynn.

Vince Flynn schreef en publiceerde American Assassin al in 2010 en maakt deel uit van de serie rond contraterrorismespecialist Mitch Rapp. Na twee decennia politiek falen staan de Verenigde Staten en de CIA er slecht voor. De Operations Director van de inlichtingendienst, Koude Oorlogveteraan Thomas Stansfield, weet dat hij zich moet voorbereiden op de volgende oorlog: de strijd tussen de Verenigde Staten en islamitische jihadisten. Hij geeft zijn opvolger Irene Kennedy en zijn beste vriend Stan Hurley de missie om een geheime groep clandestiene 'operatives' op te richten. Agenten die in het diepste geheim opereren. Een van hen is Mitch Rapp.

Zes maanden word het uiterste van Rapp gevergd tijdens een training die zo intens is dat hij er bijna aan ten onder gaat. Gehard door deze elite-opleiding is hij er klaar voor om zijn vijanden uit te schakelen. Hij begint in Istanboel, waar de wapenhandelaar die de explosieven voor de aanslag verkocht zijn eerste doelwit is. Daarna trekken hij en zijn team door Europa waar ze de ene na de andere terrorist zonder genade uitschakelen. In de stoffige straten van Beiroet bereikt het verhaal zijn hoogtepunt als Rapp zich plotseling in de rol van gejaagde ziet. Hij zal zijn training en vaardigheden tot het uiterste moeten inzetten als hij wil overleven in deze door oorlog geteisterde stad.

Vincent 'Vince' Flynn (1966) was naast thrillerauteur adviseur van de televisieserie 24. Hij bewaakte de verhaallijnen van het vijfde seizoen van de reeks. Flynn stierf op 19 juni 2013 op 47-jarige leeftijd na een drie jaar durend gevecht tegen prostaatkanker. De Mitch Rapp-reeks werd na de dood van Flynn voortgezet door Kyle Mills.

Een van Flynns vaste lezers was oud-president George W. Bush, die Flynn af en toe 'een beetje te nauwkeurig' noemde omdat zijn boeken vaak een waarheidsgetrouwe weergave gaven van CIA-operaties over de hele wereld. Flynn mocht een keer meerijden in Bush' limousine vanaf Andrews Air Force Base. Onderweg werd hij door de toenmalige president aan een kruisverhoor onderworpen: Bush wilde koste wat kost te weten komen waar Flynn zijn informatie vandaan haalde. 'Ik begon te stotteren', herinnerde Flynn zich later.

Zijn thriller Memorial Day uit 2004 beschrijft een operatie die veel gelijkenissen vertoont met die waarbij in 2011 Osama bin Laden werd gedood. Zijn thrillers waren ook leesstof voor de geheime dienst om te onderzoeken of er ergens tekortkomingen waren in de beveiliging. Flynn was zelf ook verbaasd over zijn 'helderziendheid'. 'Maar het enige wat ik deed was de puntjes met elkaar verbinden. Ik keek naar wat er gaande was in de wereld.'

Flynn werkte in het onroerend goed, toen hij ruim twintig jaar geleden fanatiek begon te lezen in een poging zijn dyslexie de baas te worden. Hij raakte verslingerd aan spionageromans en besloot er zelf een te schrijven. Zijn debuut Term Limits bracht hij in 1997 in eigen beheer uit, nadat Flynn van uitgevers zestig afwijzingsbrieven had gekregen. Na het succes van zijn eersteling meldde zich een literair agent bij hem.

De trailer:

Oplichters en opportunisten (nieuws, 2017)

Denise Mina wint weer eens een prijs


Op de schoorsteenmantel van Denise Mina staat al een respectabel aantal thrillerprijzen, waaronder de John Creasy Dagger, de Martin Beck Award en - twee keer - de Theakston's Old Peculier Crime Novel of the Year Award. Ze is opgenomen in de Hall of Fame van de Crime Writers' Association. En afgelopen weekend kwam er weer een trofee bij.

Denise Mina won de McIlvanney Prize voor de Schotse misdaadroman van het jaar. Haar boek The long drop werd als beste beoordeeld van een vijftal thrillers. Ze versloeg daarmee collega-auteurs Val McDermid, Craig Russell, Craig Robertson en Jay Stringer. 

De trofee, in het leven geroepen ter herinnering aan schrijver William McIlvanney, levert Mina een cheque op van duizend Britse ponden. Denise Mina is de eerste vrouwelijke auteur die met deze prijs wordt bekroond.

Haar boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen rond seriemoordenaar Peter Manuel, die in de jaren 50 dood en verderf zaaide. Jurylid Lee Randall zei over het winnende boek: 'The long drop brengt ons terug naar een duister en grimmig Glasgow en schetst een beeld van een deel van de maatschappij waar kroegen worden bevolkt door oplichters en opportunisten. Ze doet ook verslag van hetgeen gebeurt in de rechtszaal, waar Manuel optrad als zijn eigen advocaat en waar hordes vrouwen samenkwamen om getuige te zijn van het drama. Wat mij betreft is het een van de boeken van 2017 - in elk genre.'

Bron: BBC

Om in te lijsten (nieuws, 2017)

Recensent stort zich op thriller

In 2003 zat AD-recensent Elvin Post nog in de jury van de Gouden Strop om een jaar later, als jongste winnaar en eerste debutant, deze felbegeerde thrillerprijs in de wacht te slepen met Groene vrijdag. Het is heel goed mogelijk dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Jurylid en Hebban-redacteur Soraya Vink zette afgelopen week haar handtekening onder een contract voor het schrijven van een spannende roman.

Vink tekende bij uitgeverij Harper Collins Holland. 'Een dag om in te lijsten', liet ze via Twitter weten. Wanneer haar boek verschijnt, is niet bekend.

Mocht de nu net 25-jarige Soraya Vink snel haar manuscript afronden en komend jaar al publiceren, dan maakt ze kans om het record van Post als jongste debutant te breken. Post was dertig toen hij in de prijzen viel.

Vink werkt sinds februari 2015 als redacteur bij de website Hebban, die zich afficheert als de grootste lezerscommunity van Nederland en Vlaanderen. Ze studeerde Spaanse Taal en Cultuur, gevolgd door de master Educatie en Communicatie waar ze haar eerstegraads lesbevoegdheid voor docente Spaans behaalde. Ze gaf Spaanse les op verschillende middelbare scholen waar ze haar liefde voor Spaanse literatuur met leerlingen deelde.

Overigens zijn Post en Vink niet de enige recensenten die zich na het schrijven van besprekingen op het schrijven van thrillers hebben gestort. Ook René Appel is begonnen als bespreker van misdaadromans. Hij deed dat voor NRC Handelsblad. Zijn eerste thriller, Handicap, verscheen in 1987. Nadien volgden vele thrillers. Appel werd meerdere malen genomineerd voor de Gouden Strop en won die prijs tweemaal.

Demonische fratsenmaker (nieuws, 2017)

Het breekt records

De verfilming van It, naar het gelijknamige boek van Stephen King is in Nederland niet onopgemerkt gebleven. De film trekt in Nederland overal volle zalen. It noteerde in het eerste weekend 138.000 bezoekers. Daarmee is het de beste opening voor een horrorfilm ooit in Nederland.

Het oude record stond op naam van de film Sint van Dick Maas, die in het openingsweekend 88.000 bezoekers trok.

It vertelt over een demonische clown die kinderen lokt in een Amerikaanse stadje. Het is de tweede verfilming van het bekende verhaal; in 1990 verscheen er al een miniserie naar het boek. Het is de bedoeling dat het tweede deel over een paar jaar in de bioscopen verschijnt.

In de Verenigde Staten brak It het afgelopen weekend ook al een aantal records. Of president Donald Trump heeft gekeken, is niet bekend. Schrijver en criticaster King heeft het staatshoofd verboden naar deze film te gaan.

Wordt verwacht 413 (nieuws, 2017)

Zonder rechtszaak achter de tralies



Bij uitgeverij HarperCollins Holland wordt gewerkt aan de publicatie van Een plek om te vergeten, een nieuwe thriller van de Amerikaanse arts John Burley. Van zijn hand verscheen al eerder de thriller Langzaam, sterf langzaam in Nederlandse vertaling.

Volgens de uitgeverij laat Burley in zijn thriller die op 10 oktober verschijnt de manifestatie van psychische ziekten 'op onnavolgbare wijze' zien. Hoofdpersoon is dr. Lise Shields. Zij weet dat veel van haar patiënten de forensisch-psychiatrische kliniek waar ze werkt nooit meer zullen verlaten. Daar zorgen zij en haar hechte team van collega-psychiaters wel voor.

Maar de laatste tijd gebeuren er vreemde dingen: een gevangene wordt zonder rechtszaak of diagnose opgesloten; ze krijgt een mysterieuze nieuwe patiënt; en het lijkt net alsof ze achtervolgd wordt. Of heeft de gekte die haar patiënten gevangen houdt haar ook te pakken gekregen?

John Burley werd geboren in Baltimore, Maryland en groeide op in de buurt van Chesapeake Bay. Hij was twaalf jaar werkzaam als brandweerman en paramedicus voor hij geneeskunde ging studeren. Hij keerde terug naar Baltimore waar hij een traumacentrum aan de universiteit van Maryland opzette. Daarna verhuisde Burley naar Californië, waar hij aan zijn eerste thriller begon te werken. Dat debuut, The Absence of Mercy (Langzaam, sterf langzaam), werd bekroond met de National Black Ribbon Award, de prijs voor een auteur die 'een nieuwe, frisse stem' aan het thrillergenre toevoegt. Zijn derde thriller The Quiet Child is zojuist verschenen.

Signalen (nieuws, 2017)

John le Carré ziet 'giftige' parallellen tussen Trump en opkomst fascisme in jaren 30

De Britse thrillerschrijver John le Carré signaleert 'giftige' overeenkomsten tussen de opkomst van Donald Trump en die van het fascisme in de jaren 30. Tijdens een zeldzame openbare bijeenkomst in de Royal Festival Hall in Londen, sprak de 85-jarige auteur en oud-spion gisteravond over zijn minachting voor de Amerikaanse president en over zijn wanhoop voor de Verenigde Staten en de rest van de wereld.

'Volgens mij is er een uitermate slechte situatie gaande. We moeten waakzaam zijn', vertelde hij zijn toehoorders. 'De dingen die Trump doet in de Verenigde Staten en het aanzetten tot racisme... het echte nieuws dat hij tot valse waarheden bestempelt, de wet wordt nepnieuws, alles wordt nepnieuws.'

'Ik denk daarbij aan alle gebeurtenissen die plaatsvonden in de jaren 30, in Spanje, in Japan en overduidelijk in Duitsland. Wat mij betreft zijn vergelijkbare signalen met de opkomst van het fascisme. Het is giftig, het is besmettelijk. Fascisme schiet wortel in Polen en Hongarije. Het wordt zelfs aangemoedigd.' Volgens Le Carré spreekt zelfs Nobelprijswinnaar en de officieuze machthebber van Myanmar, Ang San Suu Kyi, over 'fake news' in haar land. 'Dit zijn besmettelijke vormen van demagogisch gedrag.'

De schrijver sprak ter gelegenheid van de publicatie van zijn jongste thriller A legacy of spies. In het boek keert de legendarische spion George Smiley terug, al is het maar voor even. De opbrengsten van de avond, die ook kon worden gevolgd in een aantal bioscopen, komen ten goede aan Artsen zonder Grenzen.

Bron: The Guardian, The Telegraph

Onderknuppels (column, 2017)

Heel fijn

(Door Peter de Zwaan)

Ik weet het, vroeger was alles beter dankzij ons falende geheugen. Maar soms klopt het. Neem fatsoen.

Vroeger stelde je een vraag voor je iets deed waar een ander bij betrokken was.

Ik geef een voorbeeld.

‘Wij willen graag van uw boek met de titel ... een groteletterboek maken. Gaat u daarmee akkoord?’

De vragensteller wist dat je in zou stemmen, maar hij vroeg het toch; dat hoorde. Ik zei dus ‘goed hoor’ en deed er een verzoek bij. ‘Wilt u mij één exemplaar toesturen?’

Dat gebeurde dan. In het begin.

Blijkbaar was toesturen na verloop van tijd te veel werk, want ik zag de groteletterboeken wel in de leeszaal, maar niet in mijn brievenbus.

Maar goed, de groteletteruitgever vroeg toestemming en als je wat werk wilde verzetten kwam je er wel achter of het was gelukt.

Tegenwoordig gaat het anders.

Een mailtje van de Stichting Dedicon. ‘Dedicon gaat ten behoeve van mensen met een leeshandicap een aangepaste kopie vervaardigen van een van uw uitgaven.’

‘Gaat vervaardigen.’

De stichting zegt ermee: misschien, beste schrijver/uitgever, hebt u een mening, maar die interesseert ons niet ene moer. U mag willen wat u wilt, wij doen het toch.

‘Een van uw uitgaven.’

Welke dan wel? Dat kon ik, als ik echt nieuwsgierig was, vinden in een bijlage met een titel die afweek van normaal en die ik om die reden niet vertrouwde. Ik open nooit berichten of aanhangsels waar ik twijfels over heb, maar ik wilde wel weten om welk boek het ging.

Ik stuurde als reactie: Ik stel voor dat u duidelijker bent zonder dat ik iets moet openen wat ik voorzichtigheidshalve niet openen wil.

Ik kreeg antwoord van Anja en ze meldde dat Dedicon een versie wilde maken van Kreukelzone, het cadeauboek met 52 columns over de andere kant van het ouder worden dat ik via mijn eigen uitgeverij Zwarte Zwaan heb uitgegeven.

Ze schreef dat Dedicon met een nieuw systeem werkt, maar: ‘Dit systeem is nog niet optimaal ingericht.’ Ze beloofde voor de toekomst een betere en nettere mail aan ‘u als uitgever’.

Ik werd dus aangesproken als uitgever, niet als schrijver, schrijvers zijn de onderknuppels van de uitgevers.

Anja’s laatste zinnen waren: ‘Ik wil u hartelijk danken dat u de tijd en moeite nam om ons te berichten over het feit dat ons bericht niet goed genoeg overkomt aan uw zijde. Daar kunnen we wat mee! Heel fijn.’

Vertederd antwoordde ik dat ik graag aan verspreiding van mijn boeken in welke vorm dan ook meewerk, maar dat ik geen enkel bezwaar heb tegen de vraag: ‘Zou u zo vriendelijk willen zijn akkoord te gaan met ons plan?’

Benieuwd hoe fijn Anja dit vindt, dacht ik.

Ik kwam er niet achter, want Anja vond het wel mooi zo. Ik zag haar voor me. ‘Dat gezeur van die schrijvers/uitgevers ook altijd, ze mogen in hun handen knijpen dat we iets met hun boeken doen. Die lui weten gewoon niet van ophouden en dat is helemaal niet fijn meer.’

Wedden dat ik geen ‘aangepaste versie van mijn werk’ thuisgestuurd krijg?

Deze column is ook te lezen op www.peterdezwaan.nl