Gemeen en smerig (nieuws, 2017)

WAAROM VROUWEN ZO GOED ZIJN IN THRILLERS SCHRIJVEN

De Britse Louise Millar, auteur van Kom je spelen? en Een goede moeder, schreef onlangs een stuk in The Telegraph waarin ze uit de doeken deed waarom vrouwen zo goed zijn in het schrijven van thrillers. Hieronder een korte samenvatting van haar betoog.

Louise Millar

'Het is al weer een tijd geleden dat ik een vrouw heb vermoord', schrijft Louise Millar. 'Om precies te zijn was dat in boek 3. Maar ze beroven van het leven, dat doe ik. Als misdaadauteur. Ik beschouw het als mijn beroep om thrillers te schrijven waarin de duistere kant van de mens wordt onderzocht. Dat is wat me fascineert.

Maar als vrouwelijke thrillerschrijver wordt mij vaak de vraag gesteld waarom ik het doe.
Waarom niet?
En daarnaast is er voortdurend een debat gaande waarom zo veel lezers van misdaadliteratuur, speciaal die boeken waarin veel geweld voorkomt, vrouwen zijn. Het is alsof men niet wil accepteren dat wij, verfijnde dames, net zo veel als mannen genieten van het rondslingeren van ingewanden en bloed. En dat is curieus, gegeven het feit dat de vrouwelijke misdaadauteurs al rond de jaren dertig van de vorige eeuw een gouden tijdperk beleefden. Zij waren ook veel beter dan hun mannelijke vakgenoten.

Dat is ook waarom ik met collega-auteur Melanie McGrath Killer Women heb opgericht, een collectief van zestien thrillerschrijfster, dat onder meer dit soort vragen behandelt tijdens literaire festivals in Groot-Brittannië. Wij schrijvers hebben de verantwoordelijkheid om over misdaad te schrijven zoals die is: gemeen, smerig en vaak niet gepland. Tijdens een evenement van Killer Women erkende een forensisch expert met dertig jaar ervaring nog steeds geschokt te zijn over de manieren waarop mensen elkaar kunnen pijnigen.

De reden dat vrouwen zo goed misdaadverhalen kunnen schrijven is wellicht dat wij begrijpen wat angst is. Wij, evenals onze lezeressen, groeien op in een maatschappij waarin men gelooft dat vrouwen fysiek kwetsbaar zijn. De schoonheid van misdaadliteratuur is dat het ons in staat stelt angsten te ondergaan op een veilige plek, zittend in een fauteuil en verdiept in een voortrazende thriller.

We vragen onszelf af: zou ik hebben teruggevochten? Zou ik het gevaar van tevoren hebben opgemerkt? Zou ik een moordenaar kunnen worden als iemand mijn dierbaren iets zou aandoen? En doorgaans slaan we het boek dicht met de geruststellende gedachte dat het recht zijn loop heeft gehad.

Hoe een misdaadschrijver geweldpleging verbeeldt, is een persoonlijke keuze. Sommigen verliezen zich in levendige beschrijvingen, want dat is de manier waarop zij vinden dat angst moet worden onderzocht. Hoe vrouwelijke lezers reageren op zulke beschrijvingen, hangt volledig af van hun eigen neuroses. Tijdens de Killer Women-evenementen ontdekte ik dat geen mens dezelfde is. Terwijl een vrouw al rilde bij het zien van de cover van mijn thriller The playdate (een vrouw loopt met een kind aan de hand weg), gaf een ander toe dat zij zich vermaakte met nietsverhullende verhalen vol martelingen en andere vormen van geweld.

Persoonlijk schrijf ik liever over geweld dat net buiten de pagina's blijft. Een krakende deur in een donkere kamer is al voldoende om mij naar een enge plek in mijn hoofd te verbannen. Soms is wat je niet kunt zien het meest angstaanjagende van alles.'

Bron: The Telegraph; foto auteur: Stephen Millar