Typisch Hayder
(Door Remko Meddeler)
De Wandelaar is terug!
Daarmee is Wolf
eigenlijk al voldoende aangeprezen. Want de Wandelaar, die in alle minus één
Caffery-boeken van Mo Hayder voorkomt, is een prachtig ongrijpbare zwerver die
doorgaans onzichtbaar is omdat ‘hij zich kleedt in de kleuren van het land’.
Alleen inspecteur Jack Caffery lijkt bij machte zijn vriend te vinden, maar
alleen als de landloper gevonden wíl worden… Afijn, aldus geschiedt in deze
zevende Caffery-titel en dan blijkt dat de Wandelaar meer weet over iets waar
de speurder al zijn hele leven naar speurt. Het zet niet veel later hun
vriendschap onder dermate grote druk dat deze lijkt te bezwijken.
Ondertussen gebeuren er rare dingen in en om een afgelegen
landhuis waar het door ongeluk geteisterde gezin Anchor-Ferrers wordt
geconfronteerd met spoken uit het verleden. Gelukkig staat al snel de politie
voor de deur. Té snel. Want niemand heeft hen gebeld… Wat volgt is een bizar en
dus typisch Hayder-verhaal, waarin werkelijk niets is wat het lijkt en vrijwel
niemand doet wat-ie behoort te doen. Heerlijk! Maar het vereist een immens
grote vertelvaardigheid, waarvan Hayder veel heeft, maar net niet voldoende om
een boek zonder rafelranden af te leveren.
Zo is het mooi om pas betrekkelijk laat de link tussen de
proloog en de rest van het verhaal te ontdekken. Maar juist omdat de lezer hier
even fijn over peinst, komen er vragen op met onbevredigende antwoorden. O, dus
daarom deden ze dat! O, dus zo is de link tussen Caffery, de Wandelaar en de
Anchor-Ferrers gelegd! Maar waarom doet de slimme en onverschrokken Caffery dan
dit en niet dat? En die ene boef, is die niet ietwat te soft om voor
meedogenloos door te gaan? Jammer allemaal, maar desondanks knap dat Wolf een boek is geworden dat moeilijk
weg te leggen is. Hayder is wederom virtuoos in dialogen en cliffhangers. De
ontmoeting tussen Jack en Cheryl is er een om in te lijsten. En is het niet
schier onmogelijk te stoppen met lezen als een gemartelde gevangene in kansloze
positie aan de martelende boeven haar excuses fluistert met de woorden ‘het
spijt me… het spijt me dat het allemaal verkeerd loopt voor jullie’? Hopelijk
lukt het Hayder om in de volgende ‘Caffery’ alle plooien glad te strijken. Haar
bizarre fantasieën verdienen het. Haar lezers ook.
Mo Hayder - Wolf. Vertaling: Yolande Ligterink. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 368 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten