Mankell had eind maart een afspraak met zijn behandelend arts, dr. Bengt Bergman van de longafdeling van het Sahlgrenska-ziekenhuis in Göteborg. ,,Het was de derde keer dat ik hem sprak'', schrijft Mankell. ,,Hij zou mij informeren of de intense chemotherapie wel effectief bleek te zijn.''
De schrijver meldt dat hij goed overweg kan met de arts. ,,We zitten op dezelfde golflengte. Hij wist hoe ik dacht en hoe ik me uitdrukte en ik wist hoe hij zei wat hij moest zeggen.'' Bergman koos zorgvuldig zijn woorden. Hij wilde precies zijn. Niet te veel zeggen en niet te weinig. Maar de röntgenfoto's waren glashelder: de tumor in Mankells linkerlong was niet verder gegroeid en leek zelfs iets gereduceerd. Er waren geen indicaties dat zijn lymfeklieren waren aangetast.
Mankell: ,,De arts velde een weloverwogen oordeel: 'We kunnen dit zien als een adempauze', zei hij.''
De schrijver ondergaat deze week de laatste sessie chemotherapie in de eerste fase van de behandeling. ,,Ik voel me behoorlijk goed, hoewel uit de bloedtesten bleek dat ik een transfusie nodig had. Maar een van de redenen dat ik me goed voel is, dat ik me veilig en zeker voel door de zorg van Bergman en zijn team.''
,,Is er iets belangrijkers voor een kankerpatiënt dan de overtuiging dat hem de waarheid wordt verteld en kan geloven wat hij hoort? Ik zou niet weten wat dat zou moeten zijn.''
(Bron: The Guardian)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten