Heleen van der Kemp - Onschendbaar (2013)

BLIKKEN ALS DOLKSTEKEN VLOGEN OVER EN WEER

(Door Peter Kuijt)

,,Mijn gedachten zijn niet altijd even vrolijk, je zou het ook angsten kunnen noemen'', zegt schrijfster Heleen van der Kemp in een recent interview. Vandaar dat ze het thrillergenre koos. Uitgeverij Cargo, niet de minste, zag in haar een groot talent en sloot een deal met Van der Kemp voor het uitbrengen van haar derde thriller Onschendbaar.

Evenals in haar eerdere thrillers Blond 15 en Afrekening vertolkt rechercheur Britt Franken ook in deze misdaadroman de hoofdrol. Een dame die nogal wat bagage meesjouwt. Twaalf jaar geleden werd haar man Rob vermoord en sindsdien wordt ze steeds geplaagd door nachtmerries. Haar dochter Bo haalt haar over om naar een medium te gaan. Tijdens een eerste consult vertelt deze Erika Zwart dat ze zorgelijke dingen heeft 'gezien' over de zaak waar Franken aan werkt.

Die zaak betreft de vermissing van twee jongetjes, die later verminkt worden gevonden in het water van de Vecht. Ze zijn seksueel misbruikt. Een andere verhaallijn gaat over een echtpaar dat hun luxeleventje in gevaar ziet komen door het ontslag van de man. Voor de twee dreigt de bijstand. Ze zinnen dan ook op wraak.

Van der Kemp heeft met Onschendbaar een verre van saaie thriller afgeleverd. Het tempo ligt hoog, het verhaal raast als een TGV zonder vertraging voort. En ze maakt zich er niet met een jantje-van-leiden af door te kiezen voor een beladen onderwerp als seksueel misbruik van kinderen.

Tot zover de complimenten. Van der Kemp zou met deze thriller meer aan kracht hebben gewonnen als ze wat meer afstand had bewaard. Onschendbaar barst bijna uit elkaar van de emoties. De schrijfster gaat uitvoerig in op wat er in het hoofd van de personages omgaat. Dat het zieke geesten zijn die zich vergrijpen aan kinderen, dat begrijpt en weet de gemiddelde lezer, dat hoef je er niet bij hem in te drammen. Bij een volgende thriller zou een redacteur er goed aan doen om bij Van der Kemp er op aan te dringen wat zuiniger met de bijvoeglijke naamwoorden om te gaan, clichés als 'blikken die als dolksteken over en weer gingen' te vermijden en het voorschrift 'show, don't tell' te volgen. Ga niet op je hurken ten behoeve van de lezer, laat het sentiment thuis en vertel het verhaal meer door actie en dialoog. Dat begrijpt hij heus wel.

Heleen van der Kemp - Onschendbaar. Uitgeverij Cargo, 299 pag.