Egocentrisch onderkruipsel (nieuws, 2013)

SOPHIE HANNAH WEKT HERCULE POIROT TOT LEVEN

Sophie Hannah

Uitgeverij HarperCollins en de stichting die de nalatenschap beheert van Agatha Christie hebben de Britse schrijfster Sophie Hannah gevraagd een nieuwe detectiveroman te schrijven waarin de hoofdrol is weggelegd voor de bekende speurder Hercule Poirot.

De Belgische detective, maakte zijn opwachting in 33 romans en 51 novellen, die Agatha Christie (1890-1976) schreef tussen 1920 en 1975. De auteur introduceerde hem in The Mysterious Affair at Styles en liet hem zijn laatste adem uitblazen in The Curtain.

Sophie Hannah is opgetogen, maar ook zenuwachtig over de opdracht, vertelt ze in The Guardian. ,,Je moet wel gek zijn als je niet een beetje ontmoedigd raakt door een dergelijk project. Agatha Christie is de grootste auteur aller tijden en het is een grote eer voor mij om benaderd te worden. Het maakt me ietwat nerveus. Maar het feit dat ik elke dag ontwaak met het idee dat ik deze belangrijke missie heb te voltooien, zal me hopelijk helpen een goed boek te schrijven.''

Hannah voegde eraan toe dat zij al twee jaar rondloopt met een idee voor een verhaal. Dat zou echter minder passen in haar thrillers, maar beter geschikt zijn voor een Poirot-achtige detective. Ze kreeg de opdracht nadat ze een honderd pagina's tellende synopsis had aangeboden aan de uitgever en de Christie-estate. Het boek, waarvan de titel nog moet worden vastgesteld, verschijnt in september 2014.

Het is niet de eerste keer dat een bekende seriepersonage door een andere schrijver nieuw leven wordt ingeblazen. Zo is Sherlock Holmes, een creatie van Arthur Conan Doyle, door talloze auteurs gebruikt in andere verhalen. En na geestelijk vader Ian Fleming hebben schrijvers als Kingsley Amis, John Gardner, Sebastian Faulks, Jeffery Deaver en - dit jaar - William Boyd een spionageroman geschreven rond James Bond.

Poirot was overigens niet Christie's meest geliefde personage. In een essay over 'de kwaliteiten van de Britse misdaadroman' schreef ze eens dat ze zich doodverveelde met haar speurder. Ze schaamde zich ook voor hem. 'Zou iemand werkelijk hem om advies vragen? Ik denk het niet', aldus Christie. 'Poirot heeft zich een behoorlijke plek toegeëigend in de wereld en is met meer affectie bejegend door buitenstaanders dan door zijn eigen schepper.' Maar het karakter was populair bij lezers én uitgever en een immense 'melkkoe', zodat de Britse schrijfster hem in leven hield.

Poirot, zoals Christie hem bedacht heeft, is de vader aller ijdeltuiten. Een kort mannetje met donker haar en een snor die hij met precisie verzorgt. Allesbehalve bescheiden, deze Franstalige Belg. Hij steekt zijn genialiteit niet onder stoelen of banken en bezigt regelmatig de uitdrukking dat hij 'les petites cellules grises' (de hersenen) aan het werk zet.

De held heeft een haast ziekelijke aanleg voor orde en netheid. Deze zaken zijn dan ook zijn stokpaarden in het oplossen van een moordzaak. Poirot heeft de gewoonte op een slotbijeenkomst alle mogelijke verdachten te verzamelen. Aan zijn gehoor legt hij de gang van zaken haarfijn uit en wijst vervolgens de dader aan.

Rond 1930 liet Christie doorschemeren dat ze de crème de Menthe drinkende Poirot 'onuitstaanbaar' vond, dertig jaar later kwalificeerde ze hem als een 'verfoeilijk, bombastisch, vermoeiend, egocentrisch onderkruipsel'. Maar toch duurde het nog tot een paar jaar voor haar dood dat ze het boek 'Het doek valt' schrijft, waarin Poirot aan hartfalen sterft. Zijn laatste woorden zijn 'Cher ami', gericht aan zijn vriend kapitein Hastings.

(Bron: The Guardian)