GERED DOOR DE ONTKNOPING
(Door Guido Huisintveld)
De Canadese auteur Robert Pobi heeft op witte haaien gejaagd, is dertien jaar antiekhandelaar geweest en houdt van Amerikaanse whisky. Bij gebrek aan literaire info krijgen we dit soort trivialiteiten naar het hoofd geslingerd. Laten we ons daarom maar snel buigen over zijn thrillerdebuut 'Doodshoofd'.
Jake Cole is een FBI-agent van het type Charles Bronson, voorzien van tatoeages, vergiftigd met een heroïneverleden en begiftigd met een fotografisch geheugen. Dat laatste komt hem goed van pas op een plaats delict. Zijn vader is een beroemd schilder, maar lijkt de laatste tijd nogal behoorlijk van het padje af, getuige zijn lichamelijke zelfverminkingen. Jake heeft hem al tientallen jaren niet gesproken, maar voelt de druk om te hulp te schieten en reist af naar zijn geboorteplaats Montauk.
Eenmaal daar aangekomen wordt hem opgedragen de plaatselijke politie te assisteren bij een gruwelijke dubbelmoord. De tijdsdruk is hoog, want een zware orkaan dreigt een bezoekje te brengen aan Montauk. Tijdens het onderzoek verblijft Jake Cole in zijn ouderlijk huis, dat een aantal schokkende geheimen verbergt.
Het proza van Robert Pobi is alledaags, kernachtig en soms clichématig. De eerste hoofdstukken lijken geen opzienbarende thriller aan te kondigen, maar de aanhouder wint. Naarmate het verhaal vordert, wordt de sfeer alsmaar grimmiger. Pobi zet de hoge hoed op tafel, waaruit hij een kolossaal konijn zal toveren. De spanning wordt iets te lang opgerekt, maar als de ontknoping eenmaal daar is, zal zelfs de meest ervaren thrillerlezer uit de stoel opveren. Tadaa!
Robert Pobi - Doodshoofd. Vertaling: Martin Jansen in de Wal. Uitgeverij Karakter, 350 pag.
Als je al een tijdje een fervent lezer bent gebeurt het niet zo vaak dat je een boek van een beginnende en onbekende schrijver ter hand neemt. Je hebt dan voor jezelf al zoveel favoriete schrijvers en zoveel ongelezen boeken op de plank staan dat beginnen aan iets totaal nieuws gewoon… niet gebeurt :-)
BeantwoordenVerwijderenAls er op de cover dan ook nog een vergelijking wordt gemaakt met twee van je favoriete schrijvers, Stephen King en Mo Hayder, dan denk je al snel: “Jaja, zal wel, weer een fantastisch verkooppraatje”.
En toch, en toch...…
Was het de cover? De korte inhoud op de achterflap? Of toch het verkooppraatje dat ergens is blijven hangen? Eerlijk gezegd weet ik het niet maar feit is dat “Doodshoofd” toch op onze boekenplank terecht is gekomen. En wat nog straffer is… op één of andere manier heeft het ook nog zijn weg gevonden naar de top van de te-lezen-stapel…
En zo komt het dat ik nu, na 350 bladzijden, mijn fout moet toegeven… het zijn niet altijd “enkel” verkooppraatjes die je op de boekcovers kan lezen. Soms, en in dit geval is het zo, staat er gewoon de waarheid.
“Doodshoofd” is een fantastisch debuut. De schrijfstijl is vlot, het tempo hoog en de plot…fantastisch. De vergelijking met King & Hayder is volledig terecht maar zelf zou ik Pobi ook willen vergelijken met Cody McFadyen.
Kortom, zoek je een thriller die naast spannend ook wel gruwelijke beelden oproept en die sommigen wel eens uit hun slaap zou kunnen houden, dan is “Doodshoofd” absoluut het boek dat je zoekt...