Bram Dehouck - Hellekind (2012)

Een graf van kreupelhout voor Sam



(Door Peter Kuijt)

Een dag nadat Adam Lanza met een semiautomatisch Bushmaster-geweer twintig schoolkinderen en zes volwassenen doodschoot in Newtown, plaatste de Amerikaanse Liza Long een indringende open brief op internet. Nu zal er wel weer gediscussieerd worden over wapenbezit, schreef ze. ,,Maar wanneer gaan we eens praten over geesteszieke kinderen?''

Zij vertelde over haar zoon die zij Michael noemde. ,,Ik woon samen met een zoon die geestesziek is. Ik hou van mijn zoon. Maar hij jaagt me angst aan.'' Een paar weken eerder had de 13-jarige Michael een mes getrokken en gedreigd haar en zichzelf te doden, nadat zijn moeder hem had gevraagd boeken terug te brengen naar de bibliotheek.

Wat er met hem aan de hand is, weet de moeder niet. Michael heeft een trits psychiaters en sociaal werkers afgewerkt en de benodigde doses antipsychotica voorgeschreven gekregen. Niets lijkt te werken. Michael is hoogbegaafd en als hij in een goede bui is, geeft hij een college over Griekse mythologie. ,,Meestal is hij goedgeluimd. Maar als hij het niet is, kijk dan uit. Het is onmogelijk vast te stellen wat hem doet ontploffen.''

Zo'n 'hellekind' als Michael heeft Chris Walschap ook. Althans, zo denkt deze Vlaamse huisarts over zijn zoon Sam, in het nieuwe boek van tweevoudig Gouden Stropwinnaar Bram Dehouck. Moeder Charlotte staat er iets genuanceerder in. Goed, Sam doet soms moeilijk, maar met de juiste begeleiding kan haar zoon goed geholpen worden. Volgens vader Chris is Sams kattekwaad echter de onschuld voorbij. Hij plast in het zwembad en hij vindt het leuk, hij martelt een huisdier en hij geniet. Zijn zoon is een psychopaat. En op het terras van een café, nippend van een glas donker abdijbier, neemt Chris het besluit. Zoon Sam verdient een graf van kreupelhout.

Met Hellekind heeft Dehouck opnieuw een parel aan zijn nog bescheiden oeuvre toegevoegd. De sfeer is totaal anders dan het surrealistische, soms bijna komische Een zomer zonder slaap, waarmee de Vlaamse auteur dit jaar zijn tweede Gouden Strop in de wacht sleepte. Eerder beklemmend en intens, met karakters die indruk maken en beklijven. Dehouck toont zich opnieuw een meester in het weglaten, Hellekind telt nog geen 190 pagina's. De zinnen die er wel staan tonen aan dat de auteur stilistisch is gegroeid. Het verhaal wordt gedragen door een geraffineerd plot.

Hellekind steekt, alleen al door de opmerkelijke en actuele onderwerpkeuze, ver uit boven het gros van de spannende romans uit het Nederlandse taalgebied. Het zal voor de jury nog een zware dobber worden om Dehouck zijn derde Strop niet toe te kennen.

Bram Dehouck - Hellekind. Uitgeverij De Geus, 185 pag.