(Door Peter de Zwaan)
Altijd hetzelfde: ik schrijf een paar maanden, doe mijn vingers pijn, beloof me zelf dat ik ophoud en krijg een idee dat te mooi is om te vergeten. Dus schrijf ik het op. Daar gaan we weer.
Het ergst zijn de ideeën voor een Bob Evers-boek. Voor de jonkies zal ik dit toelichten. Bob Evers is een jongen met als vrienden Jan Prins en Arie Roos. Willy van der Heide schreef 32 delen, kreeg ruzie met zijn uitgever en ging dood. Precies de goede volgorde als u het mij vraagt, maar de fans van Bob Evers namen er geen genoegen mee en vroegen om meer. De uitgever kwam bij mij en ik zei tegen hem: verder dan deel 50 ga ik niet, straks ben ik 82 en bedenk ik deel 84 van een serie boeken voor kinderen.
Helaas kreeg ik weer een stel ideeën en maakte ik toch deel 51: 'Clandestiene streken op een cruiseschip'. Daarna bedacht ik een opzetje voor deel 52, 'Prijsschieten op een premiejager', en begon ik alvast met de uitwerking. Toen ging de uitgever failliet. Ik schreef de curator en vroeg hoe het zat met de royalty's van de delen tot en met 51. Ik kreeg geen antwoord, waarschijnlijk wist de man niet wat royalty's zijn. Ik dacht: a. barst jij maar, b. ik maak 'Prijsschieten op een premiejager' toch af en c. ik ga het zelf wel uitgeven.
Au. Domme gedachte, dat c. Maar wel een hardnekkige, dus ging ik kijken hoe dat moet, zelf uitgeven.
Ik kwam bij print on demand en toen werd het leuk. Ik zag ineens teksten uit een mij onbekende wereld.
'Goed dat je op deze website terecht bent gekomen. Bij ons kun je met je boek altijd terecht. Jouw boek verdient na al het werk dat je erin hebt gestoken, een kwalitatief perfecte finishing touch.'
'We zijn gek op boeken en we ruimen ook graag een plaatsje in voor dat van jou. Je hebt er hard aan gewerkt om het zover te krijgen. Nu het af is, kun je het aan ons voorleggen. Stuur ons je manuscript gerust toe. We kijken er graag naar, en je krijgt altijd een constructief oordeel van ons.'
'We weten dat veel auteurs zich onzeker voelen. 'Is mijn boek wel goed genoeg?' Ze moeten dan een drempel over voordat ze ons het manuscript toesturen. Heel vaak zijn we blij dat ze het lef hebben opgebracht. De manuscripten die we lezen zijn vaak beter, veel beter dan de auteurs zelf denken.'
Zo heb ik een uitgever nog nooit horen praten. Ik heb ook nooit het gevoel gehad dat ze vinden dat veel beginnende auteurs zich onzeker voelen. Beginners horen tante Annie zeggen dat het boek prachtig is, het beste dat ze ooit heeft gelezen en dat de rest van de wereld er met smart op zit te wachten. Dus sturen ze het op, waarna uitgevers meestal vaardig uitleggen dat het manuscript te slecht is voor woorden en of je geld wilt sturen voor postzegels, want anders krijg je de rotzooi niet eens terug.
Bij bedrijven die printen on demand pakken ze de zaken anders aan. Daar werken alleen maar zachtaardige, begripvolle mensen. Lieverds. Zoveel lieverds dat ik argwanend werd en mezelf vragen ging stellen. Wat moest ik in die wereld vol bemoediging en troost. Hoe groot was de kans dat ik me er in thuis zou voelen?
Voorlopig doe ik dus niets. Maar de delen 51 en 52 van Bob Evers zijn de delen 1 en 2 van een trilogie en de ideeën voor deel 53 buitelen al over elkaar in mijn hoofd. Daar komt hoofdpijn van dus ik zal aan de slag moeten. Zo gaat dat als je schrijver bent. Als het buitelt in je kop moet je schrijven. Altijd hetzelfde.
(Deze column is ook te lezen op de website peterdezwaan.nl)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten