Toes & Hoeps - Het hoogste bod (2012)

Opnieuw een geslaagde Duits-Nederlandse coproductie



(Door Peter Kuijt)

Op de achterflap van de thriller 'Het hoogste bod' van het Nederlands-Duits schrijversduo Jac. Toes en Thomas Hoeps staat een foto waarop de gebolhoede auteurs schuin voor een foto van henzelf poseren. Daarboven staat de tekst 'Ceci ne sont pas les Hoeps & Toes', vrij naar 'Ceci n'est pas une pipe', de regel bij 'La Trahison des Images', het bekendste werk van René Magritte. De Belgische schilder wilde de toeschouwer herinneren aan het feit dat het hier gaat om een schilderij, en niet om een echte pijp. Het rokersattribuut is zogezegd eigenlijk een idee en heeft zijn oorsprong in de geest.

De foto van het auteursduo geeft stof tot nadenken: gaat het hier om een échte 'Toes & Hoeps' of juist niet? Of wilden de twee eigenlijk gewoon aantonen dat ze niet van gisteren zijn, hun kunstklassiekers kennen en wilden ze de lezer erop attenderen dat het hier niet om een simpel thrillertje gaat, maar om een geraffineerde misdaadroman?

In dit laatste deel van de trilogie rond de Duitse kunstrestaurateur Robert Patati en de Nederlandse ex-politievrouw Micky Spijker speelt Magritte sowieso een voorname rol. Op een veiling in Keulen brengt een onbekende het hoogste bod - enkele tientallen miljoenen - uit op het doek 'Sheherazade' van de Belgische meester. Patati krijgt de taak om het transport van het werk naar de nieuwe eigenaar in Maastricht te begeleiden. Onderweg gaat het op catastrofale wijze mis. Overvallers kapen de bestelwagen met het schilderij en Patati kan ze in zijn geleende Renault 5 slechts met moeite volgen. Het levert een spectaculaire achtervolging op in en rond de Limburgse hoofdstad, met een treinramp als apotheose.

Micky Spijker komt in beeld als zij de brand moet onderzoeken die het laboratorium van een bedrijf dat protheses maakt, in de as heeft gelegd. Daarbij is een dode gevallen. Bovendien was het een van de eigenaars van het bedrijf die de record-Magritte te koop heeft aangeboden. Spijker moet nagaan of de roof van het doek iets met de brand in het bedrijf heeft te maken en loopt zodoende haar ex Patati weer tegen het lijf.

Hun ontmoetingen zijn overigens niet eens de meest memorabele in 'Het hoogste bod'. Toes & Hoeps verhogen de leesvreugde met de introductie van een wellustige en heerszuchtige vrouwelijke restaurateur, de doortastende Duitse rechercheur Katja Hellriegel en twee beveiligingsbeambten, die liever schlagerzangers zouden zijn en zich Freddy en Heino laten noemen.

Talloos zijn de lijntjes die in 'Het hoogste bod' zijn verweven. Het boek vraagt dan ook de volle aandacht van de lezer. Maar in ruil daarvoor krijgt hij een geraffineerde thriller voorgeschoteld, vol humor, smakelijke dialogen, een doordacht plot waarin uiteraard hogere belangen zijn gemoeid, een flinke dosis actie en een knetterende finale in een Maastrichtse boekenkerk.

'Het hoogste bod' is na 'Kunst zonder genade' en 'Het leugenarchief' opnieuw een geslaagde coproductie van Toes & Hoeps. Het is te hopen dat de twee hun samenwerking zullen voortzetten.

Toes & Hoeps - Het hoogste bod. Uitgeverij De Geus, 347 pag.