Aad van den Heuvel - De vuile bom (2011)

Op jacht naar de bom


(Door Maarten Moll)

Opvallend dat kort na elkaar twee romans verschenen waarin de strijd in Afghanistan en een vuile bom een rol spelen. Rik Launspach schreef met Man meisje dood een zeer vlotte, literaire roman over een drugsdealer die als tolk voor het leger in Afghanstan belandt. Aad van den Heuvel schreef De vuile bom, een thriller over luitenant Leo Vos die, op missie in Uruzgan, de zoon van een Afghaans parlementslid redt. Uit dankbaarheid krijgt Vos de informatie dat een islamitische, terroristische groepering een vuile bom - een explosief met radioactief materiaal - wil laten ontploffen, ergens in Nederland.

De vuile bom speelt in 2008, de film Fitna van Geert Wilders is nog niet uitgezonden. Osama bin Laden leeft nog. De angst voor aanslagen is groot. Maar daar is Leo Vos. Dé man die de beoogde aanslag kan voorkomen. Een polder-James Bond, zeg maar, die al na een paar bladzijden in zijn eentje een talibanaanval onschadelijk maakt. Een echte held.

Dan is ook al duidelijk dat we hier met een actiethriller te maken hebben. Overal waar Vos - die ongewild de onmisbare schakel is van de jacht op die vuile bom - opduikt, wordt geschoten en sneuvelen mensen. Van den Heuvel verandert zeer regelmatig van locatie, wat de spanning ten goede komt. Van den Heuvel schrijft filmisch en onopgesmukt, al zou hij met wat minder stoplapjes toe kunnen. 'De weergoden hadden besloten om voor het eerst in twee maanden weer eens keihard toe te slaan.' Lelijk, en dan waren we 'de oorlogsgoden' ook al tegen gekomen. 'Aan het einde van de dag sloeg het noodlot toe.' Onnodige inleiding. 'Hij was die middag door het oog van de naald gekropen.' Waarom zo'n zin gebruiken? Het is niet alleen een cliché-zin van jewelste, het is een conclusie die de lezer zelf ook al had getrokken. Al is, in het kader van de zoektocht naar een bom, de zin 'In het tijdelijke kantoor van genaraal Sampiemon op het Haagse Plein was het bericht als een bom ingeslagen.' wel weer (onbedoeld?) geestig.

Nou ja. Daar tegenover staat dan weer dat Van den Heuvel de lezer vakkundig door het verhaal trekt, en diezelfde lezer tot de finale geen moment kans geeft weg te dromen. Dankzij Vos. Leo Vos.

Aad van den Heuvel - De vuile bom. Uitgeverij De Geus, 416 pag.

(Bron: Het Parool)