(Door Hans Knegtmans)
Ook andere inwoners ondervinden overlast. Dierenarts Jan Lietaer verbijt zich omdat zijn onberispelijke gazon elke twee seconden verkleurt door een voorbijgaande schaduw. 'Als van een monsterlijke naaktslak', in de woorden van de schrijver. Apotheker Ivan Camerlynck kan zich niet concentreren op de bereiding van zijn zinksiroop. Strikt genomen niet vanwege een windmolen, maar doordat het hondje van buurvrouw Saskia enthousiast de passerende wieken toeblaft.
In 2010 mocht Bram Dehouck op dezelfde dag twee literaire prijzen in ontvangst nemen: de Gouden Strop voor de beste Nederlandstalige thriller en de Schaduwprijs voor het beste thrillerdebuut. De minzame moordenaar was inderdaad een misdaadroman van superieure kwaliteit en deed uitzien naar meer.
De kans is groot dat de liefhebber van het misdaadgenre zich aanvankelijk geen raad weet met Een zomer zonder slaap'. Het boek doet eerder denken aan een vervreemdende soap, zoals Alex van Warmerdams film De noorderlingen. En het thrillerpubliek leest niet om eens lekker te kunnen grinniken of, in een enkel geval, het uit te schateren.
Maar je krijgt niet de indruk dat Dehouck het soort schrijver is die aan de wens van de lezers tegemoet komt. Of een ereplaatsje wil veroveren in de stationsboekhandel. Hij houdt zichtbaar van het geschreven woord, en hanteert dat met indrukwekkende precisie. Het is een klein wonder hoe hij in amper tweehonderd pagina's meer dan twintig personages tot leven brengt.
En de misdaadliefhebber? Die komt in de laatste hoofdstukken alsnog aan zijn trekken. Slechts weinig Blaashoekers halen ongeschonden de slotpagina. De windmolen als motor van het menselijk tekort. Moet kunnen.
Bram Dehouck - Een zomer zonder slaap. Uitgeverij De Geus, 190 pag.
(Bron: Het Parool)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten