Hjorth Rosenfeldt - Wat verborgen is (2011)

Tegendraads, bot en toch charmant

(Door Maarten Moll)

Wat sceptisch begon ik aan Wat verborgen is. Weer een 'sensationele thriller'. Weer een thriller geschreven door een duo (Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt). Weer een thriller uit Zweden. Op de achterflap lezen we: 'Stieg Larsson creëerde Mikael Blomkvist, Henning Mankell maakte Kurt Wallander onsterfelijk. Maak nu kennis met Sebastian Bergman.' Bijna ontneemt het je de lust om te gaan lezen.

Het probleem is dat thrillers, al dan niet van duo's, uit Zweden meestal wel goed zijn. Roslund & Hellström, Lars Kepler, Jens Lapidus, om er een paar te noemen. Wat verborgen is is, laat ik het maar meteen zeggen, een uitstekende thriller. En Sebastian Bergman is een meer dan intrigerend personage. De Bergmankronieken, staat op de cover, wat doet vermoeden dat we nog veel zullen gaan lezen over Sebastian Bergman.

In Wat verborgen is, gaat het om het oplossen van de moord op een zestienjarige jongen in een Zweedse provinciestad. Torkel Höglund, hoofd van het Bureau Moordonderzoek van de Nationale Recherche, en zijn team komen de plaatselijke politie helpen. Stom toevallig - in fictie mag alles - bezoekt op dat moment psycholoog Sebastian Bergman de stad, om het huis van zijn net overleden moeder te verkopen. Bergman is getroubleerd en seksverslaafd. Hij heeft zijn dochtertje en zijn vrouw verloren in de tsunami van 2004, en kan zijn onrust alleen de baas door met vrouwen naar bed te gaan.

Bergman kent Höglund van eerdere zaken, maar heeft niet de minste behoefte zich weer met politiewerk in te laten. Een vondst in het huis van zijn moeder verandert die houding. Hij weet zich in het team van Höglund te werken. Wat niet door iedereen wordt gewaardeerd. Hij is tegendraads, bot, betweterig, onaangepast, solistisch en bijna gevoelloos. Onsympathiek, dus. Bovendien heeft hij bijna altijd gelijk, wat de teamleden van Höglund al helemaal niet kunnen hebben. Vooral niet al hij er zo charmant bij lacht, want dat kan-ie als de beste. Maar hij is ook weer niet zo antipathiek dat hij je als lezer tegen gaat staan. Sterker; je verheugt je, als hij in beeld komt, op zijn onnavolgbare handelen. Dat is een heel sterk punt van deze thriller.

'Wat verborgen is' is misschien niet vernieuwend, hoe zou dat nog kunnen in dit genre, de hoofdpersoon is wel een aanwinst in de thrillerwereld. De roman heeft ook nog een knallend, vet - het is fictie! - slotakkoord, dat nog wat belooft voor volgende delen. Een blijvertje, die Bergman.

Hjorth Rosenfeld - Wat verborgen is. Vertaling: Geri de Boer. Uitgeverij Cargo, 432 pag.

(Bron: Het Parool)