Harry Kramp - De commercial (2010)

Reclameman laat te weinig zien

(Door Peter Kuijt)

Met bestsellerauteur Kluun heeft Harry Kramp (1949) een flinke golvende haardos gemeen en het feit dat ze uit de reclamebranche afkomstig zijn. Ook hebben de twee hun jongste boek met verschillende covers op de markt gebracht. Kluuns 'Haantjes' is er in twee kleuren, De commercial van Kramp is maar liefst in groen, roze en geel verkrijgbaar.

Maar daar houdt elke gelijkenis tussen de twee op. Kluun heeft de status van veelverkoper bereikt, maar Kramp, geestelijk vader van slogans als 'Melk, de witte motor' en 'Drum, de ware halfzware', zal dat kunstje voorlopig niet flikken. In ieder geval niet met het te lang uitgesponnen De commercial.

Kramp heeft de branche die tientallen jaren zijn habitat was gekozen als decor voor zijn eerste thriller. Hij introduceert daarin Paul Hollak, een 35-jarige vrijgezelle creative director bij reclamebureau Grace Kelly, die met zijn moeder een groot pand in Amsterdam bewoont. Hollak heeft het nogal getroffen met zichzelf en op zijn palmares prijkt een groot aantal veroverde vrouwenharten. Die lijst wil hij aanvullen met Magdalena Moons, de aantrekkelijke casting director die hem vergezelt tijdens een shoot voor een telecommaatschappij in de Chileense havenstad Valparaiso. Hollak heeft zichzelf twee doelen gesteld: de commercial moet een succes worden en Moons moet zo snel mogelijk bij hem tussen de klamme lappen.

Maar de casting director heeft zo haar eigen missie en die heeft met de strijd tegen vrouwenhandel te maken. In die business zitten lieden die het niet zo nauw nemen met mensenlevens. En zo belandt Hollak van de ene in de andere penibele situatie.

Van een man die beroepshalve zijn hele leven in pakkende en compacte taal ('KPN. Altijd dichtbij' en 'Op een dag drink je geen bier meer, maar...') denkt, verwacht je een soortgelijke thriller. Strak, geen woord te veel. Maar niets van dit alles bij De commercial. Kramp heeft de ouwehoertoets op zijn tekstverwerker ingedrukt en kletst maar door. Zo laat hij Hollak, die zich gaandeweg het boek ontpopt als een irritante wijsneus, over zichzelf zwetsen: 'Ik had ook een veel te groot ego. Hoewel mijn ego het daarmee weer niet eens was. Wat ik juist kenmerkend vond voor een te groot ego'.

Kramp heeft het (nog) niet in de vingers om een verhaal vaart mee te geven. Waar een auteur als Charles den Tex een meester is in het uitvoeren van de filmwet 'show, don't tell', vertelt Kramp te veel en laat hij te weinig zien. De commercial zou met op zijn minst honderd pagina's minder aan kracht én spanning hebben gewonnen. Naar het schijnt publiceert Kramp dit jaar zijn tweede thriller, De pitch. De hoop is gevestigd op een strenge redacteur die tegen deze oud-reclame-CEO durft op te treden.

Harry Kramp - De commercial. Uitgeverij Luitingh, 432 pag.