Moord op de kantoorchef
(Door Hans Knegtmans)
'Hoe ver ga je als je niets meer te verliezen hebt?', luidt de prangende vraag op de flaptekst van Obstructie. Dat belooft zinderende spanning, maar het is je reinste lezersmisleiding. Jurist Dink Storp - volgend jaar zal hij vijftig worden - bedenkt dagelijks dat het glas meer dan halfleeg is. Promotie zal hij niet meer maken. Zijn huwelijk verpietert. Het toch al moeizame contact met zijn zoon fleurt vast niet op, nu deze uit de kast komt met zijn vriend.
Hier speelt meer dan zomaar een midlife crisis. Alles wat Dink meemaakt ervaart hij als variaties op een thema. Behalve misschien de tsunami in Azië, een paar jaar terug, of de aanslag op de Twin Towers. Als hij eerlijk is, kan hij hooguit nog uitkijken naar de volgende aflevering van The Sopranos.
Wanneer bij hem darmkanker wordt geconstateerd, is hij ten prooi aan tegenstrijdige emoties. Enerzijds brengt het vooruitzicht van het grote Niets hem in opperste paniek. Aan de andere kant beseft hij nu pas goed hoe ondragelijk vervelend het zou zijn als hij nog tientallen jaren te gaan had. Hij besluit, bij wijze van slotakkoord een daad te stellen die zijn leven nog enige zin geeft. En niets lijkt hem zinvoller dan het vermoorden van zijn kantoorchef, die al jaren Dinks leven en dat van de collega's tot een hel maakt.
Obstructie is alleen in naam een thriller. Beter kun je het een existentiële tragikomedie noemen, al daar krijg je daar het publiek niet mee naar de boekenkiosk. Thriller of niet, Suzanne Hazenberg heeft een fantastisch boek geschreven, met uitzonderlijk scherpe observaties. De stijl doet denken aan de Hoke Moseley-serie van wijlen Charles Willeford. Sommige dialogen lijken woordelijk te zijn ontleend aan een film van Alex van Warmerdam. En dat Dink eigenlijk veel te rechtschapen en intelligent is voor zo'n kortzichtige daad, dat weet de schrijfster hopelijk zelf ook wel.
Suzanne Hazenberg - Obstructie. Uitgeverij Anthos, 245 pag.
(Bron: Het Parool)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten