Marion Pauw, de schrijfster die in 2009 de Gouden Strop won met haar thriller 'Daglicht', maakt in een interview met de Volkskrant van haar hart geen moordkuil. ,,Ik heb een verschrikkelijke hekel aan recensenten'', zegt ze. ,,Het is maar de mening van één persoon hoor, en niet eens van een normaal iemand, maar van een enorme azijnpisser die even gaat vertellen wat hij van jouw werk vindt.''Op de vraag van de interviewer of zij recensenten a priori een naarder slag mensen vindt dan andere mensen, antwoordt Pauw: ,,Ja, natuurlijk! Een negatieve recensie is veel leuker om te schrijven dan een positieve, veel smeuïger, dat snap ik ook wel. Zo iemand leest mijn boeken niet ter ontspanning, maar om mij op fouten te betrappen.''
Iets verderop matigt ze haar toon lichtelijk. ,,Weet je, een goeie of een slechte recensie, dat maakt eigenlijk niet uit. Het is in elk geval publiciteit. 'Jetset' (haar nieuwe thriller die in oktober verschijnt, red.) zal waarschijnlijk ook geen hoge ogen gooien bij de heren recensenten. Dat is prima, ik heb het ook niet voor hen geschreven. Ik wilde het vetste, smeuïgste boek schrijven dat ik kon bedenken. Het resultaat is een whodunnit in de geest van Agatha Christie, maar dan met seks en bloed.''
Ze heeft nooit de neiging gehad om er het bijltje er bij neer te gooien, vertelt ze. ,,Nee hoor dan ben je geen echte schrijver. Wat een bullshit zeg, kom op. Ja, het kan me boos maken, maar dat is goed. Boosheid is een goede emotie. Dan denk ik: ik zal jullie nog eens wat laten zien.''
(Bron: de Volkskrant)
Vraag mij af of ze goed is geciteerd! Welke recensent heeft dit artikel geschreven???
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik met Marion in de jury van de Schaduwprijs gezeten en heb niet het gevoel dat zij mij een azijnpisser vindt. Juist leuke discussies over boeken gehad, ook over haar nieuwste Jetset. Ik verwacht er veel van, Marion schrijft namelijk met elk boek een ander die niet te vergelijken is met haar vorige.
In dat opzicht kan ik mij voorstellen dat een boek een recensent niet aanspreekt, maar om nu te zeggen dat alle recensenten alleen maar negatieve recensies schrijven...
Ach bekijk het zo, als zij dit wel gezegd heeft is het in ieder geval alweer goede publiciteit.
Laat ik alvast iets positiefs zeggen, haar cover vind ik mooi... Nu de inhoud nog lezen...
Pauw is in bovenstaand bericht letterlijk geciteerd. Maar ik zou het me niet zo persoonlijk aantrekken, Jürgen. Maar het is natuurlijk wel een rare uitspraak om recensenten een naar slag mensen te noemen. Wij bestempelen schrijfsters van literaire thrillers toch ook niet als opgewonden standjes met lange tenen?
BeantwoordenVerwijderenLaat ik eerlijk wezen, ik kan niets over haar tenen zeggen. Heb ze nooit gezien, of ooit op gelet.
BeantwoordenVerwijderenMaar als ze dit letterlijk heeft gezegd hoop ik dat ze veel publiciteit krijgt. Altijd goed voor de verkoopcijfers. En eerlijk is eerlijk ze kan goed schrijven, het is alleen de vraag of het verhaal je aanspreekt (en wat een 'must' is bij thrillers is dat het spannend is (the thrill)...
Ik heb het volledige interview in De Volkskrant gelezen. De passage over thrillerrecensenten is er slechts één in een eindeloze reeks triomfantelijke statements binnen het thema 'die man of vrouw heeft mij beledigd/onderdrukt/niet in mijn waarde gelaten, maar ik heb hem of haar toch maar fijn een poepje laten ruiken!'.
BeantwoordenVerwijderenHaar opmerking dat recensenten een 'negatieve recensie veel leuker om te schrijven (vinden) dan een positieve' lijkt me een goede illustratie van wat in de psychologie 'projectie' heet.
In Het Parool bespreek ik zelden of nooit thrillers die naar mijn idee minder dan drie sterren verdienen. Op dit eigenste Weblog kunt u deze bewering verifiëren. Een goed boek lezen is nu eenmaal oneindig veel interessanter en bevredigender dan je door 300 pagina's bagger te moeten worstelen.
Aan een negatieve recensie beleef ik alleen dan enig genoegen, als de auteur naar mijn idee overduidelijk een literaire non-valeur is: een schrijver die het verdient, eens een ander geluid te horen dan de kritiekloze, ongefundeerde bewondering die hem of haar normaal ten deel valt. Gelukkig telt deze categorie niet al te veel namen.
Begrijp me niet verkeerd: slechte schrijvers zijn er genoeg, maar doordat niemand ze leest, kunnen ze ook geen kwaad.
Hans Knegtmans
Hans,
BeantwoordenVerwijderenik heb ook het volledige interview gelezen, maar mijn beleving was anders dan de jouwe. Ik denk dat Marion juist trots mag zijn op wat ze heeft bereikt ondanks alle tegenslagen. Hoewel ze door haar levenstijl misschien wel enkele tegenslagen heeft opgezocht. Maar ik ben het met de statement van de interviewer en Marion eens, ze heeft lef.
Trouwens Hans, jij schrijft duidelijk dat je in Het Parool voornamelijk romans bespreekt die meer dan 3 sterren verdienen. Maar dat is toch logisch, jij leest datgene wat je leuk vind; een Peter Temple, Michael Connelly, William Lashner en Dennis Lehane. Waarschijnlijk liggen er zoveel boeken dat je toch datgene pakt wat je aanspreekt. Soms valt het tegen (Wachtwoord-Charles den Tex), maar meestal is dat toch datgene wat je leuk lijkt. Toch zag ik in de VN Det. & Thr. Gids wel meerdere lager dan 3 sterren recensies van jouw hand.... ;-)
Maar los van dat alles, ik denk dat het juist moeilijker is een recensie te schrijven voor een slecht boek dan voor een goed boek. Lovend zijn kan iedereen, maar goed onderbouwt zeggen waarom een boek niet goed is (je smaak dus loslaten, want hier gaat het dan namelijk om meer dan alleen jouw mening), is volgens mij veel moeilijker.
Greetz, Jurgen
Let een beetje op je d's en je t's, Jurgen.
BeantwoordenVerwijderenWat mevrouw Pauw betreft: het is maar de mening van één persoon.
De sneer van 'de Nederlandse Agatha Christie' (ahum) gaat kennelijk alleen naar "de heren recensenten". Zijn de dames minder kritisch dan?
Ten slotte, laten we wel wezen, wij (amateur)recensenten zijn ook natuurlijk een apart slag volk...