Er zijn schrijvers die beschikken over een olifantengeheugen en gevoelens van vergelding een praktische invulling weten te geven. De Britse auteur Joanna Harris is er zo een. In haar onlangs verschenen roman 'blueeyedboy' neemt ze wraak op een criticus.'blueeyedboy' is een psychologische thriller over een man van 42 die zijn dagen slijt met online chatten met vrienden. Hij bedient zich van de avatar blueeyedboy. Uit de berichten die hij op de site badguysrock achterlaat, wordt duidelijk dat hij mogelijk een reeks moorden op zijn geweten heeft. Of verzint hij het allemaal maar?
Er wordt in ieder geval één karakter om zeep geholpen. Het is een pokdalige journalist van de krant The Guardian die luistert naar de naam Jeffrey Stuart. Sommige kritische lezers zien hierin Harris' zoete wraak voor de recensie die bespreker Stuart Jeffries acht jaar geleden in dezelfde krant plaatste van haar roman 'Coastliners'. De recensent vond dat boek destijds maar 'pulp'.
Harris is overigens niet de eerste die via fictie vergelding zoekt. Peter de Zwaan bijvoorbeeld liet jaren geleden in zijn thriller 'Buiten leven' bijna de gehele vijfkoppige jury van een literaire prijs over de kling jagen. Als wraak voor het niet toekennen van de Gouden Strop voor zijn boek 'Een keel van glas', die hij - zijns inziens - geheel en al verdiend had.
(Bron: o.a. The Guardian)
En Martine Kamphuis had ook een boek waarin Crimezone het moest ontgelden: KIFT. Een CZ recensent in dat boek leek verdacht veel op mij... ;)
BeantwoordenVerwijderen