Spencer Quinn - Luie hond (2009)

Flauwe hond

(Door Peter Kuijt)

Achter het pseudoniem Spencer Quinn gaat de Amerikaanse misdaadauteur Peter Abrahams (1947) schuil, schrijver van een kleine twintig thrillers, waarvan Lights out in 1995 werd genomineerd voor de prestigieuze Edgar Award. Abrahams had liever gezien dat niemand erachter was gekomen dat hij ook onder de naam Spencer Quinn publiceert. Na lezing van Quinns tamelijk kinderachtige 'debuut' Luie hond begrijp je waarom.

Van de achterflap valt niet meteen af te lezen dat het verhaal wordt verteld door Chet, een hond (merk onbekend), met een wit en een zwart oor. Dol op hondenkoekjes uiteraard, maar ook een half vergane hotdog na een barbecue laat hij niet links liggen.

Chet was bijna politiehond geworden, maar zakte voor zijn examen door een onfortuinlijk incident dat in het boek niet uit de doeken wordt gedaan. Chet laat zich nogal gauw afleiden. Door vrouwtjesgeblaf bijvoorbeeld. En hij valt in slaap als het niet meer zo spannend is. Dat overkomt de lezer trouwens ook vaak met Luie hond.

Wie zijn eventuele aversie tegen pratende honden (zoals die verschrikkelijke Samsom uit België, wie verlost die kwekkende bobtail eindelijk uit zijn lijden?), opzij zet om te ontdekken of Luie hond toch nog enige spanning in zich herbergt, zal na een kleine 300 pagina's het boek teleurgesteld dichtslaan. Het verhaal heeft niet veel om het lijf: Chet is de hond van Bernie Little, stuwende kracht achter een niet al te succesvol detectivebureau. Little wordt benaderd om een vermist meisje weer thuis te brengen. Natuurlijk heeft Chet al lang door wie hier de kwaaie pieren zijn en wie er achter de verdwijning van het wicht zit en dat probeert hij doorlopend duidelijk te maken aan baas Bernie. Maar die verstaat geen 'blafs'. En dus jakkert het beest zelf maar achter het schuim der natie aan, waarbij hij ook en passant even plaatsneemt achterop een van de 'bikes' van een motorclub. Geweldig vindt-ie het als de motorrijder 'wheelies' maakt. Ja hoor, natuurlijk...

Dat het verhaal weinig om het lijf heeft is jammer, wat nog het meest irriteert is dat Chet eindeloos uit zijn hondennek tegen de lezer aankletst. Soms begrijpt hij ook niet helemaal wat de mensen om hem heen zeggen en dan laat hij het maar zo. Daar schieten we veel mee op. Er is niets tegen een spannend hondenavontuur. Lassie bijvoorbeeld was fantastisch. Maar die ouwehoerde niet zo slap. Spencer Quinn (lees: Peter Abrahams) heeft aangekondigd dat er meer avonturen met Chet en Bernie in het verschiet liggen.

Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Spencer Quinn - Luie hond. Vertaling: Ralph van der Aa. Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, 296 pag.