Lieneke Dijkzeul - De geur van regen (2009)

Op eenzame hoogte



(Door Peter Kuijt)

Het was Marion Pauw die prompt na het winnen van de Gouden Strop 2009 in een interview een van de definities van 'de literaire thriller' prijsgaf. Een trage opbouw is kenmerkend voor dit genre, was de overtuiging van de schrijfster. ,,Wen er maar aan'', voegde ze er aan toe.

Pauws collega-auteur Lieneke Dijkzeul die eveneens bij uitgeverij Anthos publiceert, verfoeit het predicaat literaire thriller waarmee haar boeken worden geoormerkt. En in haar nieuwste, derde thriller De geur van regen schopt ze rigoureus Pauws statement onderuit. Het boek begint direct met een aanval van een man die een roodharige vrouw in haar huis wil scalperen. De vrouw verzet zich uit alle macht en er volgt een adembenemende actiescène. Dat is nog eens wat anders dan het weinig flitsende bejaardenhuisdrama in Pauws Zondaarskind.

Alleen al in het beschrijven van die eerste scène betoont Dijkzeul zich een meester. De vrouw vecht voor alles wat ze waard is met de indringer en ziet de verlossing in een vaas die ze als wapen kan gebruiken. Een Italiaanse vaas, gekocht tijdens een vakantie, 'die genoeg had aan zijn eigen schoonheid'. Ooit had ze er een orchidee in gezet, maar zelfs die was al te veel. De vrouw had er destijds zo veel geld voor betaald dat ze haar vakantie met een week had moeten bekorten. Maar het objet d'art ging er hoe dan ook aan. Het zijn met name dit soort observaties die van De geur van regen een meer dan bevredigende leesexercitie maken.

In een interview zegt Dijkzeul dat goed schrijven bijna belangrijker is dan het vertellen van een goed verhaal. Maar met dat laatste zit het ook wel snor. Tijdens een zomer waaraan maar geen eind lijkt te komen, maakt een man jacht op roodharige vrouwen en probeert ze te scalperen. De eerste overleeft de aanslag ternauwernood, de tweede wordt vermoord en ontdaan van schedelhuid gevonden in een kelderbox. Aan de inmiddels uit Dijkzeuls eerdere thrillers bekende inspecteur Paul Vegter, een gevoelige politieman die houdt van literatuur en Haydns vroege strijkkwartetten, de taak om de moordenaar te stoppen. Dijkzeul geeft overigens al vroeg de identiteit van de dader prijs en maakt van De geur van regen een fraaie whydunnit.

Dijkzeuls thriller staat bol van de ronde karakters. Van Vegters collega's, de stugge Fries Talsma en de - roodharige - rechercheur Renée Pettersen tot de maniakale dader. Zelfs de bijrollen zijn fraai ingekleurd. Zoals de man van wie de zoon het dodelijke slachtoffer in de fietsenberging vond. Op zijn arm staan de namen van zijn kinderen getatoeëerd. Wendy en Mitchell.

De auteur eist en verdient van haar lezers de volle aandacht. Ze formuleert prachtig en beeldhouwt zinnen die beklijven en van De geur van regen een boek maken dat niet snel vergeten zal worden. Haar voorbeelden zijn Elsschot, Nescio en de late Carmiggelt en dat is te lezen. Lieneke Dijkzeul vertoeft op eenzame hoogte. Ze is de beste Nederlandse thrillerschrijfster van dit moment.

Lieneke Dijkzeul - De geur van regen. Uitgeverij Anthos, 270 pag.