Helemaal klaar met de juiste kleutertoon
'Ik denk dat het bij veel kinderboekenschrijvers wel door hun hoofd dwarrelt: ook eens iets schrijven voor volwassenen. Bij mij in elk geval wel.' Elisabeth Mollema zette die gedachte om in daden. In 2007 verscheen haar eerste thriller, Prooi, een jaar later gevolgd door Vergelding. Recent rolde Ladykiller van de persen.
(Door Sonja de Jong)
,,Ik was helemaal klaar met die kinderboeken'', vertelt Elisabeth Mollema. ,,Ik had naar mijn gevoel alle onderwerpen voor alle leeftijdgroepen wel een keer gehad en ik merkte dat ik mezelf begon te herhalen. Het plezier was er ook vanaf. Ik heb een uitdaging nodig. Als ik iets eenmaal goed kan, vind ik er niks meer aan. Natuurlijk schreef ik toen niet van de ene dag op de andere een goede thriller. Ik heb eerst een tijdlang met het idee in mijn hoofd rondgelopen. Toen ben ik voorzichtig voor mezelf wat gaan uitproberen.''
Dat viel nog niet mee, merkte ze. ,,Tot mijn verbazing had ik moeite om de juiste toon te vinden. Bij kinderboeken kostte dat me nooit enige moeite. Voor tien-plus? Okee, een tienplus-toon. Voor kleuters? Hup, de juiste kleutertoon. Ik ging er dan ook van uit dat dit ook bij het schrijven voor volwassenen geen probleem zou zijn. Het leek me eerder makkelijker. Maar dat viel in het begin vies tegen.''
Mogelijk lag dat probleem grotendeels in haar eigen kritische geest. ,,Ik denk dat een beginnend schrijver het niet eens in de gaten gehad zou hebben, die is al lang blij als hij iets op papier heeft. Maar ik heb meer dan vijftig kinderboeken geschreven, ik ben dol op mooie taal en ik vond dat ik absoluut een eigen stem moest vinden in mijn boeken.'' Dat was aanvankelijk worstelen. ,,Er sloop wel eens te veel lolligs in en dat moet je bij een thriller nou net niet hebben. Er mag natuurlijk best wel wat humor in, maar je moet toonvast zijn, een consequente stijl hebben.''
Dat lukte geleidelijk aan steeds beter. ,,Ik vind twee dingen belangrijk: dat het goed is geschreven, met mooie ritmische zinnen en dat de karakters levensecht zijn. Ik ben altijd op zoek naar op het oog heel gewone mensen aan wie diep van binnen een steekje los zit. In een bepaalde situatie gedreven, komen ze dan op een gevaarlijk punt. Verwacht van mij geen boeken vol bloed, geweld en lijken.''
Voordat ze de eerste woorden van een nieuw boek op papier zet, heeft ze al een vrij vastomlijnde structuur in haar hoofd. ,,Dat moet wel als je thrillers schrijft, want alles moet een functie hebben voor je plot. Maar het eindigt zelden helemaal zoals ik me had voorgenomen. Ik sta zelf steeds opnieuw weer verbaasd over wat ik verzin.''
In het net verschenen Ladykiller draait alles om drie vrouwen die met elkaar een vakantie doorbrengen in het huis van een kennis in Zuid-Frankrijk. ,,Met dat idee liep ik al een hele tijd rond. Ik zag ooit een stelletje vrouwen die samen in een huisje zaten en dat intrigeerde me toen. Zelf heb ik ook een soort 'clubje', bestaande uit mijn eerste man, met wie ik kort getrouwd was, zijn tweede - inmiddels ook ex- vrouw, en zijn huidige vrouw. Een paar keer per jaar lunchen wij met elkaar en dat is altijd enorm leuk. Hij zit als een soort pasja tussen 'zijn' drie vrouwen, het is ontzettend lachen altijd. Het idee van zo'n groepje, dat diep ik dan verder uit voor mijn verhaal.''
Dat uitdiepen omschrijft Mollema als 'method acting'. ,,Zoals op toneel gebeurt: om een bepaalde emotie te vinden, ga je op zoek naar soortgelijke emoties in jezelf, zodat het zo levensecht mogelijk is. Ook het samenspel tussen je personages moet realistisch zijn. Je personages zijn wel speelpoppen, maar het moet lijken of ze echt zijn. Ik verdiep me echt in hun psychologie en hun achtergronden.''
Zelf is de Rotterdamse schrijfster fan van Engelse thrillerschrijfsters als P.D. James en Ruth Rendell. ,,Vooral die laatste vind ik geweldig, ze verrast me steeds weer.''
Wat vindt ze van de steeds groter wordende groep van Nederlandse schrijfsters van spannende boeken? Even haalt Mollema diep adem, alsof ze iets wil gaan zeggen, dan komt een twinkeling in haar ogen en zegt ze glimlachend: ,,Ik lees zelden iets van ze. Ik blader erdoor en leg het dan weer weg. Laat ik er maar niet meer over zeggen.''
Ondanks haar afscheid van de jeugdboeken staat er binnenkort toch nog eentje te verschijnen. ,,In het kader van het thema van de kinderboekenweek, eten en drinken, heb ik een boek geschreven waarin het verhaal wordt aangevuld met allerlei recepten van Constance Lataster, Krieltje. Dat vond ik heel leuk om te doen, maar het is waarschijnlijk wel echt mijn laatste kinderboek. Ik heb er gewoon geen tijd meer voor. Want met die thrillers ben ik nog lang niet klaar. Ik kan me daarin nog zo ontzettend ontwikkelen en verbeteren.''
Elisabeth Mollema - Ladykiller. Uitgeverij Arena
(Bron: Noordhollands Dagblad; foto auteur: Patricia Steur)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten