'Ik injecteer spanning'
Hij was restaurateur, deed zijn best als percussionist in bandjes en werkte als journalist. Maar faam verwierf de Brit Simon Beckett pas met zijn thrillers over de forensisch patholoog David Hunter. In zijn nieuwste boek Het sanatorium beschrijft hij zijn ervaringen op de Body Farm. 'Het eerste wat me opviel was een lange rij maden die zich voortbewoog.'
(Door Peter Kuijt)
AMSTERDAM _ Hoe gruwelijk en gewelddadig hun boeken ook zijn, de meeste thrillerschrijvers zijn doorgaans zachtaardige figuren. En de Brit Simon Beckett is daar een sprekend voorbeeld van. Hoewel, sprekend? Schuchter, zacht pratend, bijna fluisterend, vertelt hij aanvankelijk schoorvoetend over zijn meest recente boek Het sanatorium.
In die derde thriller moet Becketts held, de Britse forensisch antropoloog David Hunter, zich op Amerikaans grondgebied een seriemoordenaar van het lijf zien te houden. De dader houdt op een afschuwelijke manier huis en heeft het grootste plezier als hij de politie met bizarre aanwijzingen kan misleiden. Zo breekt de onderzoeker zich het hoofd over de vraag waarom de slachtoffers roze tanden hebben.
Het sanatorium is in feite al het zevende boek van de in 1968 in Sheffield geboren auteur, die eerst restaurateur van onroerend goed was, in Spanje les gaf, de conga's beroerde in gitaarbandjes en journalistiek bedreef, voordat hij aan het schrijven van boeken toekwam. In de jaren negentig had hij al vier psychologische misdaadromans gepubliceerd, voor hij in 2003 zijn eerste Hunter-thriller uitbracht. Het schrijven is er in de loop der jaren niet gemakkelijker op geworden. ,,Ik heb er in ieder geval niets van gemerkt'', zegt Beckett. ,,Als het goed gaat, heb ik een fantastische dag. Maar er zijn de gebruikelijke 'ups and downs'. Soms moet je met je hoofd tegen een muur aan bonken voor je weer verder kunt.''
Beckett doet er minimaal een jaar over om een thriller te voltooien. ,,Ik schrijf zo snel als ik kan, maar research neemt nu eenmaal veel tijd in. En soms zitten research en de plot die je bedacht had elkaar flink in de weg.''
ONVOORSPELBAAR
Zijn eerste Hunter-thriller De geur van sterfelijkheid verkocht wereldwijd meer dan één miljoen exemplaren. Opvolger Het laatste zwijgen doet het net zo goed, aldus de auteur, die niet direct een verklaring voor het succes paraat heeft. ,,Toen ik aan De geur van sterfelijkheid begon, wilde ik een thriller schrijven, die ik graag zelf zou lezen. Ik hou van boeken die onvoorspelbaar zijn, waarvan de schrijver me totaal weet te verrassen. Dat probeer ik ook te doen. De thriller moet bovendien angstaanjagend zijn, ik injecteer mijn boeken met spanning. Je mag van tevoren niet weten welke karakters het leven zullen laten en wie de moorden op zijn geweten heeft. Maar de grootste aantrekkingskracht zit volgens mij toch wel in de held David Hunter. Ik krijg ook mails van lezers die mij vragen om meer informatie over hem. Hij raakt ze.''
Een thriller moet alles in zich hebben van het werkwoord 'to thrill', stelt de schrijver. Het moet opwinden, aangrijpend zijn en doen huiveren. ,,Ik lees wel eens thrillers die me teleurstellen, omdat ze mij geen adrenalinestoot geven. Die me niet gejaagd doen ademen.'' Beckett probeert de karakters zo te kneden dat de lezer van ze gaat houden. ,,Als ze om hen gaan geven en ze komen in gevaarlijke situaties terecht, dan wordt het verhaal nog aangrijpender. Het verhoogt de spanning.''
David Hunter is een gedreven man, aldus de auteur. ,,In De geur van sterfelijkheid lees je dat hij een tragisch verlies heeft geleden, jaren voordat dit verhaal start.'' Wat dat drama behelst, geeft Beckett boek na boek pas prijs. ,,Ik laat steeds meer los over zijn achtergrond. Er moet iets van mysterie om hem heen blijven zweven.'' Hunter is opgeleid tot arts, maar om redenen die Beckett nu nog niet wil onthullen, schoolt de medicus zich om tot forensisch wetenschapper. Door de persoonlijke tragedie kan hij niet meer 'werken met de dood' en daarom hervat hij zijn werk als dokter. Daar begint de eerste Hunter-thriller. Als in het afgelegen Engelse stadje een moord plaatsvindt, doet de politie op Hunter een beroep om toch zijn oude stiel weer op te pakken. ,,Hunter is bepaald een eenling'', stelt zijn geestelijk vader. ,,Hij is onzeker, maar vindt ook dat hij mensen niet kan teleurstellen.''
Natuurlijk stopt Beckett onbewust wat van zichzelf in de hoofdpersoon, maar Hunter en hij hebben weinig gemeen. ,,Ik sprak erover met mijn vrouw en zij vindt ons totaal verschillende karakters.'' Ook hij twijfelt wel eens, net als zijn held, maar daarmee houden de overeenkomsten op. ,,Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die niet aan twijfel onderhevig zijn. Onder schrijvers al helemaal niet.''
INDIVIDUEN
In de nieuwe thriller Het sanatorium doet Hunter onderzoek op de Anthropology Research Facility in Knoxville, Tennessee, beter bekend als de 'Body Farm'. Daar wordt bestudeerd hoe de lichamen van overleden mensen onder bepaalde omstandigheden ontbinden. Op een terrein van zo'n 3 hectare groot ligt een aantal lichamen te vergaan 'voor de wetenschap'.
Beckett was daar in 2002 om een tijdschriftartikel over forensisch onderzoek te schrijven. ,,Het is nog al een opmerkelijke plaats'', zegt hij met gevoel voor understatement. ,,Het is niet eens een kerkhof. De lichamen liggen daar in het open veld. Het kostte me nogal wat tijd om daaraan gewend te raken.''
Het was in de maand juli dat Beckett over de Body Farm dwaalde en dan is het heet in Tennessee. Behalve de lichamen leefde er van alles omheen. Beckett: ,,Het eerste was me opviel was een lange rij maden die zich voortbewoog. En iedereen die het veld betrad, stopte om te kijken waar ze vandaan kwamen. De bron was een rottend lichaam dat een paar meter verderop lag. En dat om half acht in de ochtend als je net je ontbijt op hebt. Voordat we overigens het terrein op gingen werd ons wel ingepeperd dat het om individuen ging, niet zomaar stoffelijke resten. En dat heb ik al die tijd wel voor ogen gehouden.''
Beckett vindt het interessant de donkere kant van de menselijke psyche te onderzoeken. En dan ontdekt hij zo nu en dan de gruwelijkste trekjes. ,,Soms zie ik in boeken over forensische pathologie weerzinwekkende foto's. Dan heb ik wel eens de neiging zo'n boek terzijde te leggen. Maar de forensische aspecten maken wel deel uit van mijn thrillers. Ik probeer die zo objectief mogelijk weer te geven. Als je schrijft over een lichaam in ontbinding, is overdrijving ook helemaal niet nodig.''
Seriemoordenaars behoren tot onze nieuwe folklore, stelt Beckett. ,,Zij zijn onze nieuwe monsters. We zijn geen bijgelovige gemeenschap meer, voor ons hebben vampiers en zombies afgedaan. Seriemoordenaars bewegen zich onder de mensen zonder op te vallen. Ze kunnen normaal functioneren in de samenleving en aan de andere kant tot gruwelijke daden in staat zijn. Ik zou er een kunnen zijn.''
Simon Beckett – Het sanatorium. Vertaling: Annoesjka Oostindier. Uitgeverij Sijthoff, 336 pag. (verschijnt 20 mei)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten