Jesse Kellerman - Moordkunst (2009)

Kunstwerk van politiefoto's

(Door Hans Knegtmans)

Ethan Muller heeft een kunstgalerij in de wijk Chelsea in New York. De zaak loopt niet slecht, maar het kan altijd beter. Zeker voor een streber als Ethan, die zijn gevoel van eigenwaarde geheel moet ontlenen aan zijn flitsende beroep. Dan lacht het geluk hem toe. Eén van de huurders van een pand van Ethans vader is met de noorderzon vertrokken. Met achterlating van vele dozen, die duizenden tekeningen bevatten.

Vaders zaakwaarnemer weet dat Ethan in kunst handelt. Misschien heeft hij wat aan die tekeningen? Dat kun je wel zeggen. De genummerde vellen vormen gezamenlijk een meesterwerk ter grootte van twee voetbalvelden. De ogenschijnlijke chaos van figuurtjes doet denken aan Robert Crumb en Jeff Koons, maar zonder hun pretenties: het werk is 'ruw en eerlijk en naïef en gewelddadig'. Dat de kunstenaar, ene Victor Cracke, verdwenen is, mag de pret niet drukken. De tentoonstelling wordt een doorslaand succes, en de klanten staan in de rij.

Een gepensioneerde, terminaal zieke politieman ontdekt een lugubere gelijkenis van een aantal portretten op één van de blaadjes met politiefoto's van ongeveer veertig jaar geleden. Foto's van jongetjes die door een onbekende dader zijn vermoord. Ethan helpt McGrath bij zijn speurwerk, omdat de man een authenticiteit uitstraalt die in de glitter van de kunstwereld ver te zoeken is. Na zijn overlijden zet Ethan het onderzoek voort, met steun van McGraths dochter, die - een gelukkig toeval - ook bij de politie werkt.

Moordkunst laat eens te meer zien dat Jesse Kellerman het schrijftalent heeft geërfd van zijn moeder Faye en zijn vader Jonathan. Doordat hij de zelfgenoegzame Ethan als verteller opvoert, raken we doordrongen van zowel diens voosheid als die van de kunstwereld waarboven hij zich ten onrechte verheven voelt. Het doet goed dat ook de hoofdpersoon geleidelijk beseft dat hij zijn prioriteiten hoognodig moet herzien.

Jesse Kellerman - Moordkunst. Vertaling: Bob Snoijink. Uitgeverij Mynx, 416 pag.

(Bron: Het Parool. Zie ook interview met Jesse Kellerman)