'Ik krijg nooit lauwe reacties'
(Door Monique Brandt)
Ze was ooit beeldschoon, maar haar eens perfecte gezicht is nu als een landkaart vol littekens. Met de seriemoordenaar die haar verkrachtte, verminkte en voor dood achterliet, is afgerekend, maar het leven van FBI-agente Smoky Barett lijkt definitief verwoest. Haar verlangen naar de dood wordt getemperd door haar passie voor haar werk, en haar liefde voor adoptiekind Bonnie. De dochter van haar vermoorde vriendin werd als peuter gevonden, na dagen vastgebonden te zijn geweest aan het stoffelijk overschot van haar moeder. Nu is het jagen op seriemoordenaars Barretts levensdoel, waarmee zij het grote voorbeeld is van Bonnie, die langzaam herstelt van haar trauma.
Het moet gezegd, de Smoky Barrett-serie van de Amerikaanse auteur Cody McFadyen, is niet bestemd voor de teergevoeligen onder ons. In het laatste deel, In het Duister, bindt Barrett de strijd aan tegen een seriemoordenaar die het gemunt heeft op slachtoffers met een groot geheim. Internet gebruikt hij als medium om zijn voltooide 'klussen' over de wereld uit te dragen. En de vaste lezers weten het inmiddels: waar Barrett zich begeeft zijn de gruwelijkheden nooit ver weg.
McFadyens' onverbloemde stijl levert hem nogal eens wat 'hate mail' op van met name vrouwelijke lezers die hem vragen waar hij in godsnaam mee bezig is. En dat dan doorgaans in stevig drie- en vierletterig jargon, niet bestemd voor publicatie. Zelfs doodsbedreigingen zijn hem niet vreemd. De auteur, voor promotie overgevlogen vanuit Californië, wil meteen wel even nuanceren: 'De meeste post is positief of lovend. Wat wel opvalt: ik krijg nóóit lauwe reacties: mensen zijn dól op mijn boeken of vinden ze vreselijk. Twee procent van mijn post is, schat ik, behoorlijk heftig. Vrouwen die zelf erge dingen hebben meegemaakt en mij verdenken dat ik ervan geniet om te beschrijven hoe iemand verkracht wordt. Behoorlijk shocking. Aan de andere kant kreeg ik laatst ook een brief van een vrouw die net als Smoky, is verkracht en verminkt door haar aanvaller. Zij werkt thuis, is zo angstig dat ze niet meer naar buiten durft. Zij was vol lof over hoe ik Smoky had neergezet, ze diende als haar voorbeeld omdat Smoky over haar trauma is heen gekomen.'
De soms harde reacties op zijn boeken zijn, Mcfayden geeft het volmondig toe, in feite zijn eigen werk. 'Toen ik begon met schrijven nam ik me voor dat ik als auteur wel mensen moet ráken. Ik wil geen halfzachte boeken schrijven, ik wil de lezer opschudden. Dat wekt bij sommigen kennelijk ook haat op. Jammer, want al met al blijven het boeken, entertainment.'
Ook zijn voormalige buren vonden McFayden overigens een wat vreemde snijboon. Toen ze hoorden dat hij boeken schreef over seriemoordenaars, bekoelde de relatie aanzienlijk, vertelt hij. 'Net voor Halloween streken ze over hun hart, en besloten ze toch een praatje met me te maken. Ze vroegen me wat voor kostuum ik zou dragen. Waarop ik het niet kon laten en antwoordde: 'Ik ben al in kostuum. Ik ga als seriemoordenaar'. Nou, dat is nooit meer goed gekomen.'
BEDRIEGER
Het leven van de in Texas geboren veertiger is ingrijpend veranderd sinds de publicatie van zijn eerste boek, De stilte van de hel, nog geen vier jaar geleden. McFadyen had een kwakkelend bedrijfje dat websites ontwierp. Op het moment dat hij, na twee jaar zoeken, een agent vond, zaten hij en zijn toenmalige vrouw compleet aan de grond. Hun huis moest verkocht, en het paar dacht erover bij zijn ouders in te gaan wonen. Zijn nieuwe agent wist zijn boek echter binnen zes weken te slijten, allereerst aan een Nederlandse uitgever.
De rest van de wereld volgde in een mum van tijd. De geldproblemen waren in een klap over en McFadyen is inmiddels een gevierd auteur. 'Al begin ik me nu pas echt schrijver te voélen', grijnst hij. 'Ik ging aanvankelijk ook nooit naar schrijversconventies, omdat ik bang was dat ik daar door de mand zou vallen en ontmaskerd zou worden als bedrieger. In feite was mijn debuut mijn uitspatting in mijn midlife crisis. De ene man neemt een jonge vriendin, de ander koopt een bakbeest van een auto, ik deed een poging om te doen wat ik al heel lang wilde: een boek schrijven. Dat dat zo goed uitpakte heb ik nooit durven dromen.'
In de inleidende beschietingen die leidden tot zijn eerste boek, speelde Smoky Barrett al heel lang een hoofdrol. 'Het begon allemaal met Smoky. Ik had nog geen plot, geen idee, niks, alleen Smoky, de sterke vrouw met een missie. Ik hou van contrasten, van extremen, zwart en wit, het goede en het kwaad. Een vrouw die zoveel heeft doorgemaakt, een slachtoffer dat terugknokt, wekt sympathie en een gevoel van betrokkenheid op bij lezers. Smoky is intrigerend, ze is enorm gedreven maar zal altijd een prijs betalen voor wat ze doet. Ze zal nooit gelukkig zijn als ze dit werk blijft doen. Als je kijkt naar haar collega's in het echte leven, offeren die zichzelf altijd op. Alle grote 'FBI-profilers' hebben verwoeste huwelijken, verziekte relaties met familieleden of kinderen, obsessies voor bepaalde, onopgeloste zaken. Smoky is een overlever, alles voor de goede zaak.'
DOODSNOOD
Voor zijn research verdiepte de auteur zich in boeken van onder anderen voormalig FBI-man John Douglas, die de strijd tegen moordenaars zelf ternauwernood overleefde, omdat hij zichzelf en zijn omgeving verwaarloosde. 'Al die boeken maakten me soms duizelig van afschuw. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat het ergste wat ik ooit heb geschreven, bij lange niet het ergste is wat politiemensen soms tegenkomen. Dus dat hou ik mezelf ook maar voor als mensen me verwijten dat ik een 'dirty mind' heb.'
In zowel het nieuwste, derde boek als in zijn zojuist voltooide vierde, zijn seriemoordenaars wederom het mikpunt van Barrett en haar team. Het niet in te tomen Kwaad is nu eenmaal een gegeven dat de auteur naar eigen zeggen mateloos intrigeert. 'Toen ik een jaar of zes was had ik een nogal eigenaardig vriendje. Op een dag had hij een kikker gevangen. Hij zaagde voor mijn ogen zijn achterpoten af, en giechelde terwijl die kikker over de veranda kronkelde in doodsnood. Vervolgens stak hij het beest in brand, terwijl ik stond over te geven. Ik had wekenlang nachtmerries, het was zó ziek. En een paar jaar geleden moest ik wat foto's opkopen van een persbureau. Ik kreeg de vrouw van de eigenaar aan de lijn. De man was een half jaar ervoor in zijn hoofd geschoten. Ze huilde tranen met tuiten, ze was er nog steeds kapot van. Ik voelde me vreselijk rot voor haar. Een jaar later ontdekte ik dat ze in de gevangenis zat, veroordeeld voor de moord op haar man. Op die momenten, zo voel ik dat, ben ik echt in de buurt van het kwaad geweest. En gek genoeg, die momenten blijven je voor altijd bij.'
Cody Mcfayden - In het Duister. Vertaling: Martin Jansen in de Wal. Uitgeverij Bruna, 343 pag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten