Het oog wil wat (column, 2009)

De abri-babes

(Door Peter Kuijt)

Bij tijd en wijle maak ik in de regio Den Haag - waar ik woon en werk - gebruik van het openbaar vervoer. Dat gebeurt doorgaans bij een spat regen, maar ook tijdens momenten van wanhoop en overtuiging dat ik dat buikje er toch nooit meer af fiets.

Het heeft wat bloed, zweet en ontsporingen gekost, maar sinds enkele jaren rijden er op een steenworp afstand van mijn zilvervisjeswoning met hoge regelmaat de moderne voertuigen van de Randstadrail. Binnen een vloek en een zucht en een hoofdstuk van een spannend boek ben je zo vanuit de buurgemeente op de redactie in het centrum van Den Haag.

Maar vaak vergeet ik een boek in mijn tas te stoppen en dan zit er niets anders op dan wat schaapachtig om je heen te kijken. En dan blijkt maar weer hoe vaak je met de wereld van het boek wordt geconfronteerd.

Zeker nu is dat het geval. Want al enkele dagen voordat de thriller echt verkrijgbaar was kondigden grote posters op de perrons van mijn snelle railverbinding aan dat het nieuwe boek van Saskia Noort 'nu verkrijgbaar is'. De poster toont een - dat mag ook wel eens gezegd worden - fraai door fotograaf Eline Klein gemaakt portret van de schrijfster van De verbouwing.

Als je een beetje oplet, blijkt Saskia Noort op dit moment de Überbabe van de Abri's te zijn. Zoals Mao in Peking en Kim Jong-il in Pyongyang dat zijn stuit je in Nederland overal op haar beeltenis. Op perrons aan beide zijden van de rails en ook daadwerkelijk bij iedere halte. Die eer viel Karin Slaugter overigens vorig jaar te beurt. Tijdens de Maand van het Spannende Boek was zíj de Koningin van de Tramhalte.

Eerder kwam je Esther Verhoef al tegen bij de stempelautomaat voor je strippenkaart. Althans, de cover van Alles te verliezen - met die diep gedecolleteerde groene jurk met inhoud - zag je vaak, alhoewel weer niet zo vaak als haar collega Noort. Maar de Bossche schrijfster zal dit jaar zeker de lezer nog tot vervelens toe aanstaren vanaf zo'n perronbord als de grote 'lokker' voor de CPNB-thrillermaand.

Er zijn trouwens wel gradaties in die aandachttrekkerij. De reden is me onduidelijk, maar posters die de lezer moesten wijzen op de nieuwste thriller van Simone van der Vlugt zag ik onlangs alleen geplakt op de kasten van de lokale energieleverancier. En als er iemand is die dat niet verdient, dan is het de auteur van Herfstlied wel. Simone van der Vlugt is een van de meest sympathieke schrijfsters van het land. Ze kijkt je niet met de nek aan en geeft je toch nog een warme hand als je je niet zo positief over haar werk hebt uitgelaten. Uitgeverij Anthos, wees daarmee toch voorzichtig en let op waar de beeltenissen van je auteurs zijn te bewonderen! Een bijnaam – MeterkastMokkel – is namelijk zo geboren.

Zeg, meneer Kuijt, wordt dit niet een beetje seksistische column? Niet een beetje te veel gefixeerd op schrijvende dames?

Zou heel goed kunnen, per slot van rekening is niets testosterons mij vreemd.

Maar aan de andere kant maken de uitgeverijen het er ook een beetje naar. Want vrijwel uitsluitend auteurs van vrouwelijke kunne begroeten je op perrons en bij de halte. Covers van hun boeken spotten we nog wel eens, maar de door het leven getekende konterfeitsels van Tomas Ross, Charles den Tex, Felix Thijssen, Simon de Waal?

Ik zie ze niet.

Het oog van de uitgever wil kennelijk ook wat...