Gerald Seymour (interview, 2005)

'De moslimterroristen zijn onder ons'

Nederland is het enige land, buiten zijn geboorteland, waar alle 23 titels van Gerald Seymour (1941) zijn uitgebracht. Elke goed gedocumenteerde thriller van zijn hand, of die nu over de Tweede Wereldoorlog, de Koude of de Golfoorlog gaat, is goed voor 10.000 verkochte exemplaren in Nederland en België. Zijn sterke punt is dat hij na dertig jaar nog steeds geen formuleschrijver is; hij herhaalt zich niet. De enige constante in zijn werk is het politieke decor.

(Door Arno Ruitenbeek)

'Al Qaida is net gebonden groentesoep. Je kunt er niet doorheen en de structuur is volkomen onduidelijk.' Gerald Seymour, een in ons land zeer populaire Britse schrijver van spannende (vooral spionage)romans, weet waarom het Westen het moeilijk krijgt in de strijd tegen moslimterroristen. 'Je kunt ze niet onderscheiden van brave burgers. Ze zijn onder ons, ze maken deel uit van onze samenleving.'

Caleb Hunt, een Britse jongen die in zijn thriller De onbekende soldaat de ideologie van Al Qaida indrinkt en een belangrijke vechter wordt binnen zijn terroristische cel in Saoedi-Arabië, is geen fantasie. 'Ik was voor onderzoek voor dit boek in een provinciestadje in het midden van Engeland. Daar wonen de gezinnen, die dit soort jongens voortbrengen. Aardige mensen, gastvrij, warm. Niets aan het handje, toch? Lieden, die je graag als buren zou willen hebben. Ik was in Hamburg, in de wijk die drie van de terroristen onderdak bood die deelnamen aan de aanslag op Twin Towers. Je moet de adressen wel weten, want niets duidt op aanwezigheid van enige dreiging, twee 'gewone' straten af van een goed gevuld politiebureau. Het is als een klok, maar zonder cijfers en wijzers.'

'Als je mij dus vraagt: zijn er meer Caleb Hunts, dan antwoord ik: er zijn er heel veel. Maar ik weet niet wie het precies zijn. De geheime diensten weten het evenmin. En ik noch iemand anders weet hoeveel geld Al Qaida en verwante groepen precies hebben. Maar dat het in de miljarden loopt, staat voor mij als een paal boven water. Wat wil de Nederlandse regering dan met 400 miljoen euro voor terreurbestrijding?'

De 63-jarige ex-journalist vertelt het met dezelfde droge humor als de constatering even eerder dat zijn echtgenote, met 'zijn' plastic geld, de Amsterdamse binnenstad is ingetrokken. ,,De geheime diensten hebben het erg moeilijk om in deze periode van 'terreurstilte' iets te ondernemen. De maatschappij wil, nu het effect van '11 september' en 'de trein in Madrid' is weggeëbd, even niet afgehouden worden van zijn goede bedoelingen met tsunami-slachtoffers.''

'De moslimterroristen zijn uitermate geduldig. Ze houden zich koest. Wij merken niets meer van hun aanwezigheid en hebben dan de neiging al die activiteit van politici en contraspionage overdreven te vinden en de portemonnee dicht te houden. Dat komt Al Qaida weer goed uit.'

'Voor de contraspionage is het ook bijna onbegonnen werk om die stroom van zelfmoordenaars aan te pakken. Wij, zogenaamd geciviliseerde westerlingen, schieten nu eenmaal geen vliegtuig met 300 man uit de lucht omdat we het niet voor mogelijk houden dat er iemand achter de stuurknuppel zit die werkelijk een flatgebouw binnenvliegt. Onze samenleving heeft geen ideologie waar iemand voor wenst te sterven. De laatste keer dat West-Europeanen bereid waren zich, tot de dood er op volgt, te geven voor iets waar ze in geloofden, was 60 jaar geleden: het verzet tegen de nazi's. Sindsdien zijn we getest, met negatief resultaat.'

Hij was er, als verslaggever van het Britse commerciële televisiestation in 1972 bij, toen de Zwarte September-terreurgroep tijdens de Olympische Spelen een bloedbad aanrichtte onder de Israëlische ploeg. 'Ik sprak daarna met de baas van de Israëlische geheime dienst. Hij zei: 'De Duitsers waren niet bereid body to body te vechten, zich dood te vechten.' Wij zijn dat wel, iedere dag, maar wij mochten helaas de bestorming van het terroristennest niet uitvoeren.'

Gerald Seymour - De onbekende soldaat. Uitgeverij De Boekerij