Derwent Christmas - Twee tranen (2008)

Tweeslachtige roman met blanke bolster en ruwe pit

(Door Joep van Ruiten)

In de literatuur is veel, zoniet alles mogelijk. Dus als een benoemde 'stadsdichter' nog geen poëziebundel uit heeft, kan hij heel goed debuteren als prozaschrijver. Derwent Christmas (Stadskanaal, 1972) levert het bewijs. Koud een jaar na zijn aanstelling als stadsdichter van Leeuwarden is van zijn hand de roman Twee tranen verschenen, over een man die nog een week te leven heeft.

In het boek - nergens wordt gezegd waar het zich afspeelt - wemelt het van de schijnbare tegenstellingen. Hoofdpersoon Didier Dominique is veroordeeld voor moord en wacht op 'death row' op zijn executie, maar is tevens eigenaar van een succesvol reclamebureau. Geslaagd en toch mislukt, zeg maar. Als verfijnde man weet hij zich tussen de rauwdouwers en vechtersbazen opvallend gemakkelijk staande te houden.

Blanke bolster, ruwe pit.

En dan de vrouwen in zijn leven. De grote liefde van Dominique heet Sarah. Aanvankelijk wil ze een kind van hem, maar als dat niet lukt, hoeft ze Dominique ook niet meer. Op zijn beurt krijgt Dominique een relatie met Marian, een studente die hij leert kennen tijdens een cursus. Dominique wil eigenlijk niets van haar weten, maar later groeit Marian uit tot een obsessie en raakt ze zwanger.

Hoe zijn uitersten met elkaar te verenigen, om die vraag lijkt het in Twee tranen te gaan. Sluiten liefde en ontrouw elkaar uit? Kan iemand die veroordeeld is voor moord ook onschuldig zijn? En als een vriend een verrader blijkt, kan hij dan nog wel een vriend zijn? Om nog maar een vraag aan dit rijtje toe te voegen: leiden interessante vragen en leesbare zinnen automatisch tot een interessante en leesbare roman?

Derwent Christmas heeft met Twee tranen een tweeslachtig boek geschreven. Hij kan goed formuleren, schrijft aangenaam helder en weet zelfs een ontknoping uit de hoge hoed te toveren, die al het voorafgaande in een ander daglicht stelt. Ook goed: de vader van Dominique, een man die grossiert in waarheden als koeien, verpakt als oneliners.

Tegelijkertijd wil dit doordacht gecomponeerde debuut maar niet tot leven komen. De hoofdpersoon blijft te veel een man op afstand, weggeborgen op 'death row'. Het neerwaartse pad is weinig meeslepend, de omgeving te flets en ook de manier waarop Dominique zijn laatste dagen slijt, wil niet tot de verbeelding spreken. Hier past een opsteker van Dominiques vader: 'Wie tevreden is, verliest zijn wensen.'

Derwent Christmas - Twee tranen. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 232 pag.

Bron: Dagblad van het Noorden