René Appel - Schone handen (2007)

Sopranos in de polder

(Door Peter Kuijt)

Zelf heeft hij het liever over ‘psychologische misdaadromans’ als zijn boeken ter sprake komen. Maar nu hij is overgestapt naar uitgeverij Anthos, die uitsluitend 'literaire thrillers' op de markt brengt, moet René Appel eraan geloven. Op zijn nieuwste, Schone handen, prijkt nu ook dus dat valse etiket van schone schijn.

René Appel zegt dat zijn boeken ergens over gaan, een thema hebben en iets zeggen over de manier waarop mensen met elkaar omgaan. In die zin zijn ze vergelijkbaar met ‘echte literatuur’, stelde hij laatst in een krantenartikel.

Schone handen voldoet in alle opzichten aan Appels normen. En het is ook weer een échte ‘Appel’: goed uitgewerkte karakters, terloopse maar meesterlijke dialogen en een verhaal waar voortdurend de vaart in zit. Zoals gebruikelijk zit de schrijver ook nu weer de tijdgeest dicht op de hielen, met verwijzingen naar de Gouden Kooi, Amsterdamse criminelen, Hart van Nederland, vet spannende games, winderig Almere, Marktplaats.nl en iets te oude moeders, die op moderne bakfietsen hun kroost naar school brengen.

Het verhaal draait om Sylvia en Eddie Kronenburg. Ze hebben twee kinderen, Daphne en Yuri, wonen in een te groot huis in de Van Eeghenstraat in Amsterdam-Zuid en bulken van het geld. Contant geld, want dat is het enige wat Eddie in forse bundels binnenbrengt. Eddie verdient namelijk goed met illegale activiteiten, zoals drugshandel. Maffia in de polder.

Oud-kapster Sylvia heeft Eddies activiteiten altijd oogluikend toegestaan, maar op zeker moment begint haar geweten op te spelen. Als uit enkele confrontaties blijkt dat Eddies handel en wandel niet zonder gevaar voor lijf en leden is, besluit ze haar man te verlaten. Dat is riskant, ze weet immers (te) veel en de gevolgen zijn dan ook niet altijd even prettig. Een en ander mondt uit in een stevige finale, al heeft de reddende ontmoeting op het eind van twee personages die niets met elkaar gemeen hebben, veel van een opzichtige kunstgreep.

Schone handen leest als een intercity zonder vertrouwde vertraging. De lezer raast zo snel door het boek heen dat hij zich nauwelijks kan afvragen of het wel literair genoeg is. Wel duiken er telkens verhaallijntjes op die hier en daar bekend voorkomen. Van de meesterlijke reeks The Sopranos bijvoorbeeld. Er zijn ergere zaken om mee vergeleken te worden.

Rest nog één vraag: in zijn nawoord dankt Appel een hoogleraar, een misdaadverslaggever, een criminoloog en een schrijver netjes met voor- en achternaam. Alleen de kapster van salon Giovanna wordt slechts met haar voornaam Marjolijn genoemd. Is zij soms een kroongetuige?

René Appel - Schone handen. Uitgeverij Anthos, 296 pag.