Patricia Cornwell - De brandhaard (1998)

Revanche met 'De brandhaard'

(Door Peter Kuijt)

Na lezing van De brandhaard, de tiende thriller van de Amerikaanse misdaadschrijfster Patricia Cornwell, is nog steeds niet helder waarom juist deze roman 'met veel liefs' aan Barbara Bush is opgedragen.

Goed, de bestsellerauteur was eens te gast van Bush' stichting ter bestrijding van het analfabetisme onder het Amerikaanse volk, maar met het onderwerp van dit boek lijkt de ex-First Lady toch weinig van doen te hebben. En dat Cornwell louter uit commerciële motieven mevrouw Bush en haar leesbevorderende organisatie een warm hart toedraagt, lijkt toch wat vergezocht.

Toepasselijker lijkt dan ook de 'vooraf'-spreuk die de schrijfster ontleent aan I Korinthiërs: 'Ieders werk zal aan het licht komen. Want de dag zal het doen blijken, omdat hij met vuur verschijnt, en hoedanig ieders werk is, dat zal het vuur uitmaken.' Want Cornwells alter ego, patholoog-anatoom Kay Scarpetta, wordt in dit avontuur - letterlijk - het vuur na aan de schenen gelegd, om maar eens een cliché te gebruiken.

Zoals gebruikelijk laat Cornwell ook in dit boek geen detail onbesproken. Heldin Kay Scarpetta onderzoekt het slachtoffer van een brand. Het gaat om een onbekende vrouw die tussen de uitgebrande resten van het huis van een mediatycoon wordt gevonden. Om erachter te komen waaraan zij is overleden, ontleedt ze de vrouw, schraapt weefsel van haar schedel en kookt de botten schoon. Bij de wat al te gevoelige lezer wekken deze passages wellicht iets te veel maagzuur op, maar juist door deze gedetailleerde beschrijvingen wint dit boek enorm aan geloofwaardigheid.

Het blijkt dat Scarpetta op het spoor is gekomen van een 'serial killer' die met brandstichtingen moorden wil maskeren. Tegelijkertijd ontvangt ze het bericht dat de maniakale Carrie Grethen uit de gevangenis is ontsnapt. Deze Grethen is een oude bekende uit Cornwells boeken, evenals haar lesbische whizzkid-nichtje Lucy (ooit het vriendinnetje van Grethen), de slonzige rechercheur Pete Marino en Scarpetta's geliefde, de gepensioneerde FBI-agent Benton Wesley. Naast de beslommeringen die haar speurwerk met zich meebrengt, moet Scarpetta zich nu zorgen gaan maken om de veiligheid van haar naasten, want Grethen heeft gezworen wraak te nemen op degenen die haar achter de tralies hebben doen belanden.

De ontknoping van dit goed geschreven drama is er een vol hoogspanning. Nog meer indruk maakt het zware persoonlijke verlies dat Scarpetta op een gegeven moment moet lijden: er valt een slachtoffer in haar kringetje van intimi.

De kleine ergernissen over de merkengekte van Cornwell (ze schrijft niet gewoon over sokken, horloges en laarzen, maar over Nike sokken, Breitling horloges en Redwing laarzen) en de talrijke passages over de zegeningen van een Bell Jet Ranger (om van haar hoogtevrees af te komen, nam Cornwell vliegles in een helikopter), zijn dan al gauw verdwenen. De schrijfster revancheert zich met deze beklemmende roman voor haar vorig jaar verschenen, enigszins tegenvallende niet-Scarpetta-thriller Wespennest. Het is te hopen dat Cornwell niet op het idee komt om in haar volgende romans het team rondom de patholoog-anatoom verder te reduceren, totdat ook Scarpetta het ontleedmes er bij neergooit.

Patricia Cornwell - De brandhaard, uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 381 pag.