29 augustus 2014

Mo Hayder - Wolf (2014)

Typisch Hayder


(Door Remko Meddeler)

De Wandelaar is terug!

Daarmee is Wolf eigenlijk al voldoende aangeprezen. Want de Wandelaar, die in alle minus één Caffery-boeken van Mo Hayder voorkomt, is een prachtig ongrijpbare zwerver die doorgaans onzichtbaar is omdat ‘hij zich kleedt in de kleuren van het land’. Alleen inspecteur Jack Caffery lijkt bij machte zijn vriend te vinden, maar alleen als de landloper gevonden wíl worden… Afijn, aldus geschiedt in deze zevende Caffery-titel en dan blijkt dat de Wandelaar meer weet over iets waar de speurder al zijn hele leven naar speurt. Het zet niet veel later hun vriendschap onder dermate grote druk dat deze lijkt te bezwijken.

Ondertussen gebeuren er rare dingen in en om een afgelegen landhuis waar het door ongeluk geteisterde gezin Anchor-Ferrers wordt geconfronteerd met spoken uit het verleden. Gelukkig staat al snel de politie voor de deur. Té snel. Want niemand heeft hen gebeld… Wat volgt is een bizar en dus typisch Hayder-verhaal, waarin werkelijk niets is wat het lijkt en vrijwel niemand doet wat-ie behoort te doen. Heerlijk! Maar het vereist een immens grote vertelvaardigheid, waarvan Hayder veel heeft, maar net niet voldoende om een boek zonder rafelranden af te leveren.


Zo is het mooi om pas betrekkelijk laat de link tussen de proloog en de rest van het verhaal te ontdekken. Maar juist omdat de lezer hier even fijn over peinst, komen er vragen op met onbevredigende antwoorden. O, dus daarom deden ze dat! O, dus zo is de link tussen Caffery, de Wandelaar en de Anchor-Ferrers gelegd! Maar waarom doet de slimme en onverschrokken Caffery dan dit en niet dat? En die ene boef, is die niet ietwat te soft om voor meedogenloos door te gaan? Jammer allemaal, maar desondanks knap dat Wolf een boek is geworden dat moeilijk weg te leggen is. Hayder is wederom virtuoos in dialogen en cliffhangers. De ontmoeting tussen Jack en Cheryl is er een om in te lijsten. En is het niet schier onmogelijk te stoppen met lezen als een gemartelde gevangene in kansloze positie aan de martelende boeven haar excuses fluistert met de woorden ‘het spijt me… het spijt me dat het allemaal verkeerd loopt voor jullie’? Hopelijk lukt het Hayder om in de volgende ‘Caffery’ alle plooien glad te strijken. Haar bizarre fantasieën verdienen het. Haar lezers ook.

Mo Hayder - Wolf. Vertaling: Yolande Ligterink. Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 368 pag.

Geen opmerkingen: